مجید ترکابادی

شعرها و گاه‌نوشته‌هایم

  • خانه
  • غزلهایم
  • عکسهایم
  • حال نوشت
  • بیت نوشت
بیت نوشت

ای آنکه غم هجر کشیدن نتوانی

غزلی زیبا از حزین لاهیجی که مطلعش چند روزیست در سرم چرخ می زند:   ای آنکه غم هجر...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1334
بیت نوشت , عکسهایم , متنهایم

نامه را خواندی؟

قاصدان را یک قلم نومید کردن خوب نیست نامه ما پاره کردن داشت گر خواندن نداشت صائب تبریزی …....
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1045
بیت نوشت , متنهایم

خود خودش

تویی در دیده‌ام چون نور و محرومم ز دیدارت نمی‌دانم ز نزدیکی کنم فریاد، یا دوری صائب تبریزی آن...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
2
2033
بیت نوشت , متنهایم

صحبت غنیمت است به هم چون رسیده‌ایم

صحبت غنیمت است به هم چون رسیده‌ایم تا کی دگر به هم رسد این تخته‌پاره‌ها صائب ?از هم صحبتی...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
3
2531
بیت نوشت

باید دلت بشکند

دل شکسته من آهش ار اثر دارد دعاکنم که خدایش شکسته‌تر دارد قاآنی ? اصلا اینکه دلت بشکند نعمت...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1757
بیت نوشت

مرا ز یاد تو برد و ترا ز خاطر من

مرا ز یاد تو برد و ترا ز خاطر من ستم زمانه ازین بیشتر چه خواهد کرد؟ صائب تبریزی...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1560
از من , بیت نوشت , متنهایم

همه ی ما رفته هایی داریم

ای دیر به دست آمده بس زود برفتی آتش زدی اندر من و چون دود برفتی انوری #بیت_نوشت همه...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
2
1333
بیت نوشت

فرصت به عیب جویی یاران نمی‌دهیم

بیت نوشت ۱   ما کنج دل به روضهٔ رضوان نمی‌دهیم این گوشه را به ملک سلیمان نمی‌دهیم بی‌پرده...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1181

مجید ترکابادی

img
شعرها و نوشته‌ها و عکس‌ها و حال و هوایم را با شما اینجا به اشتراک می‌گذارم. «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود.

اینستاگرام من

majid_torkabadi

[ My Photos • عکس‌ها و نوشته‌هایم ]
l @majid.torkabadi ⁦ :پیج شعرهایم 🖍️ |
l «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود l
. بعدازظهر است و هنوز هیچ‌کس برای دادن رأی به حوزه نیامده است. گویا کسی قصد رای دادن ندارد. مسئولین به شدت نگران می‌شوند که اگر این اتفاق ادامه پیدا کند مشروعیت حکومت زیر سوال می‌رود. ناگهان، راس ساعت چهار عصر، هزاران نفر همزمان از خانه هایشان بیرون می‌آیند و به سمت مراکز رای گیری حرکت می کنند. حکومت خوشحال از اینکه توانسته مشروعیت خود را حفظ کند، شروع به شمارش آرا می‌کند. اما در کمال تعجب می‌بینند که اکثریت قاطع آرا نه به حزب راست، نه به حزب میانه رو و نه به حزب چپ تعلق دارد! بلکه بیش از هفتاد و پنج درصد آرا سفید هستند. این اتفاق به مراتب بدتر از زیرسوال رفتن حاکمیت بود. رئیس‌جمهور و دولت انتخابات را باطل اعلام می‌کنند و دوبارہ فراخوانی برای انتخابات مجدد می‌دهند. رئیس جمهور در تلویزیون ظاهر می‌شود و از مردم می‌خواهد سرنوشت خود را با رأی دادن رقم بزنند. انتخابات مجدد برگزار می‌شود، ولی این بار نتیجه بدتر است. هشتاد و سه درصد آرا سفید بودند و این اتفاق یک تنش جدی در میان اعضای حکومت بوجود می‌آورد. نظرات متعددی بین مسئولین در می‌گیرد و در پایان با وجود اینکه همه می‌دانند افرادی که رای سفید داده‌اند، هیچ عمل غیرقانونی انجام نداده‌اند، تصمیم گرفته می شود که دولت حکومت نظامی اعلام کند. 🔹کوتاه درباره‌ی ماجرای رمان #بینایی 🔹نوشته #ژوزه_ساراماگو 🔹 خواندن این کتاب در این روزها -حتی با وجود پایان ناامید کننده‌اش- خوشایند و جذاب است. .
. 🔹آخرش یک روز‌ همه چیز را رها می‌کنم و می‌روم. همه چیز، حتی خودم‌ را که چیز زیادی هم نیست. آنقدر می‌روم که دیگر هیچ کس یادش نیاید چند بار پیروز شده بودم، چندبار شکست خورده بودم، چند بار گریه کرده بودم، چند بار خندیده بودم، چندبار گفته بودم دوستت دارم و چند بار شنیده بودم دوستت دا.... رازی است در رفتن. در گم شدن. در نشناختن، در شناخته نشدن، در فراموش کردن، در به یاد نیامدن. می‌روم که به یاد نیایم. که وقتی مردم نامم را می‌شنوند، انگار که به نقطه‌ی کوچکی در دورها نگاه می‌کنند. ما همین حالا هم نقطه‌ی کوچکی در دور هستیم. همین حالا هم به یاد نمی‌آییم. دنیا، دنیای فراموشی است. . #مجید_ترکابادی #رفته_هایم #بیابان .
. چیزی گم شده است انگار. چیزی . چیزی گم شده است انگار. چیزی که معلوم نیست چیست، اما نبودنش پیداست. از خودت می‌پرسی، چرا کار می‌کنم؟ چرا می‌جنگم؟ چرا چیزهایی برایم مهم است؟ و فکر می‌کنی چیزی گم شده است انگار. چیزی شبیه زندگی. چیزی شبیه معنای زندگی در کودکی. که معنای گسترده‌ای نداشت، اما معنا داشت. معنایی به اندازه‌ی حس پیروزی از بردن در لی‌لی یا فوتبال با یک توپ پلاستیکی. معنایی به اندازه‌ی تلاش برای گرفتن نمره‌ی بیست در ثلث سوم. چیزی گم شده است انگار. چیزی که شبیه کار کردن نیست، شبیه پول نیست، شبیه مدرک دانشگاهی یا ازدواج نیست. چیزی که شبیه #زندگی است. همین روزها، بی‌خبر، همه چیز زندگی را رها می‌کنم و می‌روم که پیدایش کنم. می‌روم و زندگی را پیدا می‌کنم. چه با پای پیاده، چه یک ماشین قراضه. .
[ ورق بزنید، عکس دوم، دست‌های مادربزرگم و عیدی‌های نوروز ۱۳۹۵ ] . همیشه عیدی نوه‌های بزرگتر از ما بیشتر بود. اگر عیدی دختر عموی بزرگ از اسکناس پانصد تومانی شروع میشد تا اسکناس ده تومانی، عیدی ما نوه‌های کوچکتر از اسکناس صد تومانی شروع می‌شد. در آن حال و هوای کودکی منتظر این بودم که بالاخره من هم بزرگ شوم و عیدی‌هایم بیشتر شود. اما نمی‌دا‌ستم که هرچه بزرگتر می‌شویم، ذوق و شوقمان برای گرفتن عیدی کمتر می شود. ذوق و چشم انتظاری کودکانه و معصومانه از گرفتن چند اسکناس نو یا کادویی که نمی‌دانی چیست. ما بچه‌هایی که همیشه دوست داشتیم مهمانی تا صبح ادامه داشته باشد تا با پسردایی‌ها و پسرخاله‌ها و دختر خاله‌ها بازی کنیم، موقع عید بدمان نمی‌آمد آخر مهمانی زودتر برسد و زودتر عیدی‌هایمان را بگیریم و به خانه برگردیم تا اسکناس های نو را کنار هم، از بیشتر تا کمتر مرتب کنیم. بعد که عید تمام می‌شد، از هم‌کلاسی‌ها می‌پرسیدیم که تو چقدر عیدی گرفتی؟ و شاید اگر می‌دیدیم عدد عیدی‌هایش زیاد است، الکی پانصد تومان می گذاشتیم روی عیدی خودمان که کم نیاورده باشیم. حالا بزرگ تر شده‌ام و ذوق و شوقم برای گرفتن عیدی کم‌تر شده است. ذوقی نمانده‌است انگار. حالا بزرگتر شده‌ام و حاضرم تمام عیدی‌هایم را بدهم تا کمی از آن همه شوق و چشم انتظاری کودکانه برگردد. دلم تنگ شده برای عیدی گرفتن. برای ذوق کردن بعد از گرفتن عیدی. برای مرتب کردن اسکانس‌ها از بیشتر تا کمتر. برای خریدن لباس نو و خوشحالی پنهان از پوشیدنش. دلم برای #عید کودکی‌ها تنگ شده و انگار هرچه بزرگتر می‌شوم، دلتنگ تر می شوم. حالا بزرگ‌تر شده‌ایم و اصلا خبری از مهمانی شب عید نیست که آدم ببیند برای عیدی‌هایش ذوق می‌کند یا نه. که اگر بود هم من و بقیه‌ی نوه‌های فامیل، باید به بچه‌ها عیدی می‌دادیم. حالا بزرگتر شده‌ام. دنیاست دیگر.
. [ داشتم برای خودم ساز ناکوک . [ داشتم برای خودم ساز ناکوک می‌زدم که دیدم پرنده‌ها به هوای آب و دانه مهمان پنجره‌‌ی خانه شده‌اند. کمی با هم گفت‌وگو کردیم.] این روزها تماشای پرواز پرنده‌ای مرا خوشحال می‌کند.‌ و دیدن برگی که با باد می‌رود. و دیدن لبخند کودکی که کلمات را نمی‌داند. و شنیدن صدای باران حالم را خوب می‌کند. و صدای ساز. و استشمام عطری تازه. و دست‌های پدرم. و چشم‌های مادرم. این روزها به زیبایی‌های کوچک دنیا نگاه می‌کنم و از تماشایش لذت می‌برم. دنیا جزئیات زیبای زیادی دارد که باید لمسشان کرد، هرچند کلیتش چیز خاصی نیست. .
. تو اون بالا بودی. زیر پات چیزی نبود، توی آسمون بودی، اما توی خواب فکر می‌کردم که روی یه چیزی وایسادی. انگار پاهات رو گذاشتی روی هوا و قدم می‌زنی. من آویزون میله‌ها می‌شدم و خودم رو می‌کشوندم بالا. هرچی می‌اومدم بالاتر باز بهت نمی‌رسیدم. باز بهت نزدیک نمی‌شدم. انگار تو همونجا روی هواها ایستاده بودی، اما میله‌ها تموم نمی‌شدن. بعضی وقت‌ها دست هام ول می شدن و نزدیک بود که بیفتم. یه جوری بود که احساس می‌کردم اگر بیفتم، تا آخر دنیا می‌رم پایین. می‌ترسیدم که بیفتم. باز می‌اومدم بالاتر و باز نمی‌رسیدم. تلاشم بی‌فایده بود برای رسیدن به تو. تویی که روی هوا بودی. تویی که روی هیچی ایستاده بودی و از بالا به پایین نگاه می‌کردی. باد موهات رو پخش کرده بود و همه جای آسمون پر از موهای تو بود. انگار داشتی می‌خندیدی. انگار به من می‌خندیدی. انگار با خنده می‌گفتی بیا. می‌اومدم و نمی‌رسیدم. بعد انگار دست‌هام ول شدن و سقوط کردم. هرچی می‌اومدم پایین به جایی نمی‌رسیدم.از وسط میله‌ها می‌رفتم و پایین و تو هوا چرخ می‌خوردم. هنوز هم رو هوام. انگار امروز از صبح که از خواب بیدار شدم، هنوز در حال سقوطم. هنوز دارم می‌رم پایین. و تو روی هوا، روی هیچی وایسادی‌. انگار داری می‌خندی. موهات همه جای آسمون پخش شده. چه خواب طولانی‌ای شده. . #مجید_ترکابادی #عکس_نوشت #بداهه_نویسی
. راستش من خیلی گریه نمی‌کنم. اما اگر زیاد به مادرم نگاه کنم گریه‌ام می‌گیرد. یا اگر زیاد به او فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. به اینکه مرا به دنیا آورد و شب‌ها گریه می‌کردم و از خواب بلند می‌شد تا آرامم کند، به اینکه دست‌های مرا می‌گرفت تا راه رفتن یاد بگیرم، به اینکه ماشین لباس‌شویی خراب شده بود و با دست لباس‌هایم را می‌شست، به اینکه پیاز رنده می‌‌کرد، برنج پاک می‌کرد، به اینکه برایم قیمه درست می‌کرد. به اینکه روز اول مدرسه دیر آمد دنبالم، همه‌ی بچه‌ها رفتند خانه و من گریه کردم. به اینکه مادرم بیست سال صبح‌ زود بیدار می‌شد و به سر کار می‌رفت. به اینکه زنگ می‌زد و می‌پرسید: «نهارتو خوردی؟». به اینکه به من پول می‌داد بستنی زمستانی بخرم و خوشحال باشم. به اینکه دیر به خانه می‌آمدم و نگرانم بود. من اگر به نگرانی مادرم فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. نگرانی مادرم خیلی گریه‌دار است. کاش می‌توانستم به عقب برگردم. برگردم به چند ماهگی و دیگر نصف شب از خواب بیدار نشوم و گریه نکنم، و لباس‌هایم را کثیف نکنم، و همه‌ی ظرف‌ها را بشورم، و همه‌ی غذاها را درست کنم، و همه‌ی چیزهایی که مادرم دوست دارد داشته باشد را بخرم، و نگذارم مادرم سر کار برود، و نهارم را بخورم، و شب‌ها دیر به خانه بر نگردم. کاش می‌توانستم همه‌ی نگرانی‌های مادرم را از دنیا پس بگیرم. کاش دنیا جوری بود که مادرم هیچ‌وقت نگران نمی‌شد. نگرانی مادرها یکی از اسرار عالم است. راستش من خیلی گریه نمی‌کنم. اما اگر زیاد به مادرم فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. و اگر زیاد به مادرم نگاه کنم گریه‌ام می‌گیرد. و در نظر من مادرم هنوز همان زن جوانی است که در عکس‌ها لبخند می‌زند. و انگار در عکس‌ها نگران من است. و انگار می‌خواسته حرفی بزند. حرفی که تا روز قیامت کسی نخواهد فهمید چه بوده است. من اگر زیاد عکس‌های #مادرم را نگاه کنم گریه‍‍...... . #مجید_ترکابادی #روز_مادر #بازنشر
. پایان ۳۱ مثل وقتی که ۷ صبح، . پایان ۳۱ مثل وقتی که ۷ صبح، ساعتت چندبار زنگ می‌زند تا بیدار شوی. مثل وقتی که کسی در اتاق را می‌زند و می‌گوید: « بیداری؟ خواب نمونی...». مثل وقتی که تلفن آهنگ می‌زند تا چیزی را یادآوری کند. مثل وقتی که رفیقی تماس می‌گیرد تا از خواب بیدارت کند. « روز تولد » اینطور است. سالی یکبار از راه می‌رسد که بگوید: « خواب نمانی رفیق‌... ». امروز، تولدم برای سی‌ و دومین بار به شانه‌ام زد و گفت: « بیدار شو... خواب نمانی رفیق..». . #تولد #امسال_هم_گذشت_کمی_پیرتر_شدم
. موج‌ها خوابیده‌اند، آرام . موج‌ها خوابیده‌اند، آرام و رام طبل توفان از نوا افتاده است چشمه‌های شعله‌ور خشکیده‌اند آب‌ها از آسیا افتاده است در مزار آباد شهر بی تپش وای ِ جغدی هم نمی‌آید به گوش دردمندان بی خروش و بی فغان خشمناکان بی فغان و بی خروش خانه خالی بود و خوان بی آب و نان و آنچه بود، آش دهن سوزی نبود این شب است، آری، شبی بس هولناک لیک پشت تپه هم روزی نبود باز ما ماندیم و شهر بی تپش و آنچه کفتار است و گرگ و روبهست گاه می‌گویم فغانی بر کشم باز می بینم صدایم کوته است #مهدی_اخوان_ثالث . از اصلاح جهان نا امیدم، از اصلاح جمهوری اسلامی نا امیدتر #هواپیمای_اوکراینی .
. نمی‌خواهم هیچ کدام از مناسبت‌های تقویمی و تاریخی کوچک‌ترین معنا و هویتی در ذهنم داشته باشند. همه‌ی مناسبت‌های پوشالی و بی‌معنایی که مدام به آدم تلقین می‌کنند امروز روز خاصی است و باید کار خاصی انجام بدهی. آخرین روز آخرین تابستان قرن، نهمین روز از نهمین ماه سال نود و نه، ولنتاین، روز مادر، روز کتابخوانی یا همین اولین روز شروع سال نو! وقتی تقویم‌های مردم دنیا سر تاریخ شروع سال جدید هم با یکدیگر اشتراک ندارند، چرا شروع سال نوی یکی از این تقویم‌ها باید برای من مهم باشد؟ همین که چندین روز برای شروع سال نو در جهان وجود دارد، نشان دهنده‌ی پوشالی بودن این مناسبت نیست؟ من خودم ترجیح می‌دهم شروع سال جدید اول پاییز باشد! بیستم اردیبهشت، هفتم ژانویه، نوزدهم حِشوان، دهم ذی‌الحجه و... قرار گرفتن یک عدد تک‌رقمی یا دو‌رقمی در کنار یک اسم نمی‌تواند روز مهمی را به وجود بیاورد. اتفاق‌ها ! اتفاق‌ها هستند که روزهای خاص و مناسبت‌های معنادار را به وجود می‌آورند. و من ترجیح می‌دهم تقویم مناسبتی زندگی‌ام به اتفاق‌های تلخ و شیرین اختصاصی زندگی خودم مربوط باشند تا هر بار سالروزشان فرا می‌رسد، یاد حال و هوای تلخ و شیرین خاصی بیفتم و احساسی واقعی در من شکل بگیرد. [ می‌توانید این قسمت را نخوانید: مثل اولین روزی که چند قدم راه رفتم، روزی که دندان درآوردم، وقتی گفتم مامان، وقتی در راه برگشت از مدرسه گم شدم و گریه‌ام گرفت، وقتی برای اولین بار نگاهم به نگاه دختری خیره ماند، روزی که فکر کردم عاشق شدم، روزی که دوستم عزیزش را از دست داد و اشک می‌ریخت، روزی که برای اولین بار دیدمش، روزی که دلم شکست، روزی که برای آخرین بار دیدمش، روزی که در بلوار کشاورز قدم می‌زدیم و باد برگ‌ها را بلند می‌کرد و چندین روز دیگر.] تقویم زندگی من نباید شبیه هیچ‌کس دیگری در جهان باشد. می‌خواهم بگویم که هیچ کدام از مناسبت‌های تقویم‌های جهان برایم معنایی ندارند. من تقویم زندگی خودم را دوست دارم، تقویمی که هر روز کامل‌تر می‎شود. . #مجید_ترکابادی
Load More... Follow on Instagram

درباره من

من یعنی « مجید ترکابادی » جوانکی هستم که گاهی عکس می‌گیرم و گاهی چیزی می‌نویسم. ارشد مدیریت تکنولوژی خوانده‌ام در دانشگاه تهران و چند سالی است در کار و بار دیجیتال مارکتینگ هستم. یک مجموعه غزل به نام « از تو چه پنهان » مرتکب شده‌ام که انتشارات سوره مهر آن را به چاپ رسانده. در شبکه‌های اجتماعی دنبالم کنید، فرار نمی‌کنم.
همه‎ی نوشته‎های این سایت متعلق به نویسنده است