مجید ترکابادی

شعرها و گاه‌نوشته‌هایم

  • خانه
  • غزلهایم
  • عکسهایم
  • حال نوشت
  • بیت نوشت
  • مهمانی
  • در کوچه های حومه
حال نوشت , داستان کوتاه , متنهایم

شدت کشش ناحضور

مرده ها و زنده های دور و برم با هم در رقابت اند که دلم برای کدامشان تنگ شود....
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+3
913
حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

لگدمال کن

لگد مال کن، چوب بزن، ریش ریش کن، دار بزن… صدام در نمیاد جان عزیزت. حسابشو داری چند ساله...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+2
955
حال نوشت , متنهایم

شهد گل یاس

گفتم اصلا تا حالا شهد گل یاس خوردی؟ خندیدی. بعد یه گل کندم، زرد شده بود. تهش یه تیکه...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+3
1757
حال نوشت , متنهایم

با این گردن شکسته ؟

تیرهایم به هدف خورد یا نه را نفهمیدم. اما می دانستم که تیرهایم را باید شلیک کنم. شلیک کردم....
نویسنده توسطمجید ترکابادی
5
+1
5045
از من , حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

در ستایش دستهایش

وقتی به دنیا آمدم، لابد قدم حدود پنجاه سانت بوده است. یعنی تقریبا هم اندازه دست مادر. آنقدر که...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+1
974
حال نوشت , متنهایم

دوراهی یا بن بست

بعد از کلی دویدن و جان کندن، خودت را انتهای بن بست می بینی. راهی برای رفتن نیست؛ برگشتن...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
0
1610
از من , حال نوشت

یک نگاه

در خیابان ناگهان نگاهت گیر میکند به نگاه کسی. بعد سرت را می اندازی پایین یا سمت دیگری را...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+2
741
حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

بعضیا ذاتا سیگارین!

بهش گفتم بعضی ها ذاتا سیگاری هستن. حتی ممکنه تا حالا یک نخ هم سیگار نکشیده باشن، اما سیگارین!...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+1
793

مجید ترکابادی

img
شعرها و نوشته‌ها و عکس‌ها و حال و هوایم را با شما اینجا به اشتراک می‌گذارم. «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود.

اینستاگرام من

majid_torkabadi

[ My Photos • عکس‌ها و نوشته‌هایم ]
l @majid.torkabadi ⁦ :پیج شعرهایم 🖍️ |
l «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود l
. سرش پایین بود و نمی‌توانست نگاهش را از خط‌ها و خراشیدگی‌های میز چوبی بردارد. آخرین کلماتش را با لبخند به زبان آورده بود و سعی کرده بود همه‌چیز را عادی جلوه بدهد. بعد انگار اندوهی مبهم، مثل یک توده‌ی سرطانی در قلبش رشد کرده بود و از آنجا رفته بود به دست‌هایش و پاهایش و زبانش و آخر هم چشم‌هایش. بعد انگار دلش می‌خواست گریه کند. « راسته که می‌گن مردها گریه نمی‌کنن؟». انگار نشنیده باشد، خیره شده بود به قلبی که یک نفر با مداد یا خودکار یا چاقو روی میز تراشیده بود. حس می‌کرد با تمام وجود چیزی را از دست داده است. چیزی که نمی‌توانست درست تشریحش کند. انگار درست در همان لحظه که آخرین کلمات را گفته بود و درست همان لحظه که همه‌چیز تمام شده بود و درست همان لحظه که چیزی را از دست داده بود، تازه فهمیده بود که آن چیز چقدر برایش مهم بوده است. حالا که سلول سرطانی در عرض چند دقیقه رشد کرده بود و پخش شده بود و پخش شده بود و پخش شده بود تا چشم‌هایش.... دلش گریه می‌خواست. دلش آغوشی برای گریه می‌خواست. دلش یک آغوش طولانی برای گریه می‌خواست. شعری در سرش چرخ می‌زد. « ای دل ز...» گفته بود: « به نظرم مردها اگه گریه کنن خوبه.» دلش می‌خواست همه چیز طوری پیش می‌رفت که مجبور نباشد آن آخرین کلمات را با لبخند بگوید. که اندوه مثل یک توده‌ی سرطانی پخش نشود در قلبش و در دست‌هایش و در چشم‌هایش. دلش می‌خواست که دلش گریه نخواهد. «ای دل ز هرچه هست....». و لحظه‌ لحظه‌ی سال‌های گذشته از ذهنش عبور می‌کرد. و آن روز که برای اولین بار به کسی گفته بود سلام، و آن روز که برف می‌آمد، و آن روز که زیر باران لباسش خیس خیس شده بود، و آن روز که کسی شمع‌های کیک تولدش را فوت می‌کرد، و آن روز که کسی گریه کرده بود، و همه‌ آن روزهایی که حالا تمام شده بودند. و اندوه مثل یک توده‌ی سرطانی... و انگار چیزی را از دست داده بود. و دلش می‌خواست روی شانه‌های کسی گریه کند. شعری در سرش چرخ می‌زد. با خودکار روی میز کلماتی را تراشید: ای دل، ز هرچه هست چه باور کنی چه نه باید کشید دست چه باور کنی چه نه انگار چیزی را از دست داده بود. . #مجید_ترکابادی #حال_نوشت اول تیرماه 1399
. سلام دوست هنرمندم لابد تو هم این روزها از ابتذال اینستاگرام و بقیه‌ی شبکه‌های اجتماعی کلافه شده‌ای. حتما استقبالشان از هجویات و هزلیات و چهره شدن پوچی تو را هم دلسرد و کلافه کرده است. می‌دانم. دنیا اینطور شده است. طوری که آدم‌ها دنبال پوچی و ابتذال می‌روند و آن را بزرگ می‌کنند. طوری شده که محتاج یک قاشق هروئین، می‌شود چهره و هزاران نفر دنبالش می‌کنند به این بهانه که بامزه‌است، همینطوری، برای سرگرمی و هزار دلیل و برهان دیگر. اینطور شده که هرچه بی‌حیاتر و احمق‌تر باشی، آدم جذاب‌تری هستی و بیشتر نگاهت می‌کنند. دیده‌ای لابد، اوباشی را که در خیابان از چند فرسخیشان فرار می‌کنند را دنبال می‌کنند و بزرگ می‌کنند و لایک می‌زنند. اینطوری شده است دیگر. یعنی بیشتر دنیا و آدم‌هایش اینطوری شده‌اند. خواستم بگویم من و تو مثل بیشتر دنیا نیستیم. من هنرت را می‌فهمم و چنان در ذهنم با ارزش و بزرگ هستی، که یک لحظه از هنرت را با میلیون‌ها لایک و کامنتشان برابر نمی‌کنم. خواستم بگویم من احمق‌ها را بزرگ نمی‌کنم و به شهرت ابتذال کمک نمی‌کنم. می‌دانم این کارهای آدم‌ها دلسردت می‌کند. ولی من تو را می‌بینم، تو را می‌خوانم، تو را می‌شنوم و تو را می‌پسندم. تویی که در هر شاخه از هنر فعالیت می‌کنی و برای خودت و من دنیای بزرگ‌تری از دنیای این روزهای آدم‌ها ساخته‌ای. ادامه بده. بگذار مردم به بزرگتر شدن ابتذال کمک کنند و سرشان گرم خودشان باشد. ما چند نفر هم جمع شده‌ایم یک گوشه و از دنیای خودمان لذت می‌بریم و همه‌ی صدها هزار نفری که هنر به چشمشان نمی‌آید را نادیده می‌گیریم. چرا که اگر در این دنیا، چیزی شانس ماندگاری را داشته باشد، بی‌شک آن چیز #هنر است. . #مجید_ترکابادی #به_شهرت_ابتذال_کمک_نمیکنم #دلسرد_و_بیخیال . 📌اگر دوست داشتید این نامه را بفرستید برای دوستان هنرمندتان که بدانند ارزششان را می‌دانید. 📌اگر صلاح دیدید، به خواهش من، به چهره شدن ابتذال کمک نکنید. انتخاب با شما.
. بالاخره یه روز باید می‌پرسیدم. نه اینکه جوابش معلوم نباشه، نه. مساله این بود که باید می‌پرسیدم. مثل وقتی که می‌دونی یک نفر حالش خوب نیست و ازش می‌پرسی: « خوبی ؟» ازش سوال نمی‌کنی که حالش رو بدونی، می‌پرسی چون باید بپرسی. بالاخره پرسیدم. نشسته بودم رو‌به‌روش. زل زده بودم به دست‌هاش. تا همین‌جا هم همه‌چیز معلوم بود. مثل وقت‌هایی که دو نفر یه چیز رو می‌دونن، اما به‌ روی هم نمیارن. وقتی تو چشم‌های هم نگاه می‌کنن، هر دوشون خبر دارن و چیزی نمی‌گن. تو چشم‌هاش نگاه کردم. می‌دونست. اما باید می‌پرسیدم. بالاخره پرسیدم. کلمات رو خیلی شمرده شمرده بیان کردم. کلمات پشت هم قطار شده بودند، مثل چاقویی که آهسته آهسته تو قلب کسی فرو می کنی. بالاخره چاقو تا آخر تو قلبش فرو رفت. آخرین کلمه رو که گفتم، انگار پشیمون شدم. دست‌هام شروع کرد به لرزیدن. زل زده بودم به دست‌هاش. باید می‌پرسیدم. چند دقیقه‌ای به سکوت محض گذشت. هرچی بیشتر به سکوت می‌گذشت، بیشتر پشیمون می‌شدم. زمان کش می‌مد. جوابی نداد. هیچ جوابی نداد. فقط شروع کرد به #گریه کردن. سرش رو آورد بالا. زل زده بودیم به چشم‌های هم. چشم‌هاش از اشک خیس بود. اما هردومون جوری وانمود می‌کردیم که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده. مثل وقت‌هایی که دو نفر از یک مساله خبر دارن و به روی هم دیگه نمیارن. بعد با همون آرامش همیشگی‌اش گفت: «خب... اگه کاری نداری من دیگه برم. یکم حالم خوب نیست.» و من انگار نه انگار که سوالم رو پرسیده بودم و منتظر جوابم، گفتم: « نه... وقتت رو هم گرفتم. مرسی که اومدی.» به نظرم این کلمات مزخرف‌ترین حرف‌هایی بودن که دو نفر برای آخرین بار به هم می‌زنن. مرسی که اومدی؟ این آخرین حرفته وقتی می‌دونی این آخرین باریه که یک نفر رو می‌بینی؟ دوباره به چشم‌های هم خیره شدیم. انگار اون قدر حرف داشتیم که نمی‌تونستیم حرفی بزنیم. دست‌هام می لرزید. صورتش از اشک خیس بود. بلند شد و از اتاق بیرون رفت. انگار چیزی بین ما فرو ریخته بود. برای همیشه. . . #مجید_ترکابادی .
. با خودم کلنجار می‌روم که ب . با خودم کلنجار می‌روم که بفهمم و بپذیرم که خدایی وجود دارد، خدایی که خدای همه‌ی عالم است. خدایی که فقط خدای من نیست. خدایی که آفریننده‌ی همه‌ی مخلوقات است و من و خانواده و دوستان و هم‌شهری‌هایم همه‌ی مخلوقات عالم نیستیم. و چه‌کسی می‌داند همه‌ی مخلوقات عالم چه‌ها هستند. با خودم کلنجار می‌روم تا بفهمم که مهربانی خدا در همه‌ی عالم پخش شده‌است. و لابد همه‌ی عالم یعنی ما و یهودیان و زرتشتیان و مسیحیان و صوفیان و خدا ناباوران و همه‌ی موجودات زمین و همه‌ی موجودات هزاران هزار کهکشان و حیات ناشناخته. کلنجار می‌روم که بفهمم خدایی هست که امید هر کسی در هنگام سختی است، هر کسی با هر آیینی. خدایی هست که مسلمانان در #شب_قدر صدایش می‌کنند، یهودیان در #یوم‌_کیپور و مسیحیان در یکشنبه‌ی #عید_پاک . و خدا شنونده‌ی هر نجوایی است. خدایی که پنهان‌کننده‌ است، و نه فقط پنهان کننده‌ی آنچه ما پنهان کرده‌ایم، که پنهان‌کننده‌ی همه‌ی پنهانی‌های خلق عالم است. خدایی که خدای آهوها و کفتارهاست. خدایی که خدای همه‌چیز و همه‌کس است. همه‌کس، حتی آن‌ها که فکر می‌کنند خدایی در عالم نیست و نمی‌خواهند خدایی داشته باشند. اما خدایی هست که همه‌ی خلق عالم از داشتنش ناگزیرند؛ چه بخواهند چه نخواهند. با خودم کلنجار می‌روم که همین یک قلم را بفهمم. همین‌ که خدایی هست، که خدای همه‌ی خلق عالم است و گمان می‌کنم اگر در تمام زندگی همین یک نکته را فهم کنم، انسان بهتری خواهم شد. . #مجید_ترکابادی • درونیات #
. اما « دلتنگی » یکی از رازها . اما « دلتنگی » یکی از رازهای عالم است. کشف نشده و موهوم و بی‌محابا. ناگهان چنگ می‌زند بر دلت. بعد انگار کسی را می‌خواهی. نگاهش را، لبخندش را، عطرش را، دست‌هایش را. و دلت او را می‌خواهد. و دلتنگ‌تر می‌شوی. و دلت او را می‌خواهد. و دلتنگ‌تر می‌شوی. و چنگ می‌زند بر دلت انگار. و دلتنگ‌تر می‌شوی. و نگاهش... و عطرش... «کاش اینجا بودی». و دلتنگ‌تر می‌شوی. و نمی‌دانی دلتنگی چیست. رنجی‌‌ست انگار. اندوهی خواستنی. غمی موهوم. چنگ می‌زند بر دلت. «کجایی؟» و دلت کسی را می‌خواهد. کسی که نیست. که اگر ببینی‌اش دلتنگ‌تر می‌شوی. که دلتنگی ناگهان چنگ می‌زند بر دلت. چه کنارت باشد چه نباشد. که #دلتنگی یکی از رازهای عالم است. رنجی موهوم انگار. . #مجید_ترکابادی #حال_نوشت بازنشر . نشد از یاد برم خاطره‌ی دوری را گرچه امروز رسیدیم به هم، دلتنگم #فاضل_نظری .
🎈A balloon seller waiting for costumers in Tehr 🎈A balloon seller waiting for costumers in Tehran at the time of #corona virus spread. . پیرمرد بادکنک فروش، چشم‌انتظار مشتری. فروردین ۹۹، در زمان تعطیلی تهران به علت شیوع کرونا . • عکسهایم
. این‌گونه‌ام؛ مثل سربازی که در میدان جنگ، می‌بیند سربازان دور و برش تیر می‌خورند و فریاد می‌کشند و بر زمین می‌افتند، و خیال می‌کند تیرها فقط به دیگران می‌خورند. و من چند گل سرخ در دست دارم باید آن را از میدان جنگ، و طوفان تیرها و سیل فریادها عبور دهم. و آن را به فرمانده‌ی دشمن برسانم. و به او بگویم که صبر کند. بگویم که در بین ما هم سربازانی هستند که عاشق‌اند. عاشق دخترانی که بی‌صبرانه انتظارشان را می‌کشند. بگویم که صبر کند. #مجید_ترکابادی #عکس_نوشت . . ⁦🖊️⁩ حدود هفت هشت سال از آخرین باری که چیزی طراحی کردم می‌گذرد. اخرین باری که خودم را یک #گرافیست می‌دانستم. دلم برای آن روزها تنگ شده‌. شاید از این به بعد گاهی از همین عکس‌های ترکیبی درست کنم و در پیج بگذارم.
. دلم لک زده برای یک «گم شدن» . دلم لک زده برای یک «گم شدن» درست و حسابی. یک گم شدنی که یادم نیاید از کجا آمده‌ام و ندانم کجا باید بروم. همه چیز برایم غریب باشد. یک طوری که ترس تمام وجودم را بگیرد. آنقدر بترسم که توان فریاد زدن هم نداشته باشم. مثل گم شدن در کودکی‌ها. مثل وقتی که از دست‌های مادر دور می‌شدیم و بین شلوغی‌های شهر، چهره‌اش را نمی‌دیدیم و ناگهان ترس وجودمان را می‌گرفت. بعد شروع می‌کردیم به دویدن و دورتر و دورتر می‌شدیم. آن وقت خیال می‌کردیم در دنیایی بزرگ پر از آدم‌ها و اتفاقات وحشتناک، برای همیشه گم شده‌ایم و این پایان همه چیز است. آن روزها دنیا خیلی بزرگ بود. آنقدر بزرگ که آدم بزرگ‌ها هم می‌توانستند در آن گم و گور بشوند. دلم لک زده برای یک گم شدن درست و حسابی. گم بشوم، ترس وجودم را بگیرد، گریه کنم، نا امید بشوم و بعد صدای آشنای کسی از دورها به گوشم برسد. کسی که صدایم کند: « کجایی؟ » صدا در کوچه‌ها بپیچد و بپیچد. و من جان تازه‌ای بگیرم و به دنبال صدا بروم. « کجایی ؟ » دنبال کسی که راه را بلد است و دلش به حال این همه گم شدن من می‌سوزد. و ناگهان، در انتهای کوچه، چشمم بخورد به چشم‌هایی آشنا و با تمام وجود به سمتش بدوم. در آغوشش بگیرم. سرم را بگذارم روی شانه‌اش. چشم‌هایم را ببندم و نفس راحتی بکشم. پیدایم کرده باشد. در گوشم بگوید: « کجا بودی؟ » #مجید_ترکابادی #گم_شدن #کجایی
. همین حالا، درست ساعت شش صبح رفتم زیر باران قدم زدم و به این فکر کردم که هیچ قطره‌ی بارانی با خودش هیچ ویروسی را از ابرها به زمین نمی‌آورد. اینکه هیچ قطره‌ی بارانی با خودش #کرونا ، طاعون، وبا و هیچ ویروس مرض ناشناخته‌ی دیگری را در دلش ندارد. زیبا نیست؟ . سه‌شنبه نوزدهم فروردین ۱۳۹۹ تهران
. فنجان نیمه‌‌خالی قهوه را . فنجان نیمه‌‌خالی قهوه را چندبار چرخاند. یک چشمش را بسته بود و با چشم دیگر انگار با میکروسکوپ دنبال سلول سرطانی بگردد، خیره شده بود به مایه‌ی سیاه‌رنگ ته فنجان. گفت: « من فهمیدم بزرگ‌ترین مشکلم توی زندگی چیه. حافظه. قطعا حافظه بزرگترین مشکل منه. » بعد انگار از پیدا کردن سلول کوچک مایوس شده باشد، چشمش را باز کرد و فنجان را گذاشت روی میز. «مشکل اصلی من توی زندگی اینه که همه چی با جزئیات زیاد یادم می‌مونه. خاطره‌ها و اتفاقات مختلف ذهنم رو پر کردن و هر روز بیشتر و بیشتر می‌شن. این چیزهایی که یادم مونده، وقت و بی‌وقت به سرم حمله‌ور می‌شن و درگیرم می‌کنن. دوست داشتم بتونم همشون رو فراموش کنم.» دختر جوان که موهای فرفری‌اش از جلو و پشت شال بیرون زده بود، فنجان خالی را از روی میز برداشت و با صدایی که به سختی شنیده می‌شد گفت اگر چیز دیگری میل داشتید صدایم کنید. سیگاری روشن کرد. « لعنتی هیچی یادم نمی‌ره. روز اولی که رفتم مدرسه، روزی که یک موتور جلوم تصادف کرد و سرش پاشید رو زمین، لحظه‌ای که برای اولین بار دیدمت، لحظه‌ای که برای اولین بار خندیدی، روزی که برای اولین بار اومدیم این کافه، نگاه همه‌ی دخترهایی که تو دانشکده از کنارشون رد شدم...حس می‌کنم نگاه کردن هزار تا چشم تو ذهنم مونده. لعنتی حافظه بد چیزیه.» دختر جوان با موهای فرفری جاسیگاری تازه‌ای روی میز گذاشت و گفت که نیم ساعت دیگر ساعت کار کافه تمام می‌شود. سیگارش را در پودر قهوه‌ی سوخته خفه کرد. « حافظه بد دردیه‌. آدم اگه نتونه خاطره‌هاشو فراموش کنه نمی‌تونه از لحظه‌هاش لذت ببره. انگار همیشه یه جایی گیر کرده‌‌ یه جایی تو گذشته که همیشه ثابت نیست، اما نکته‌اش اینه که هرجایی باشه همیشه تو گذشته‌است. انگار تو هزار جای گذشته گیر کردم. کاش می‌تونستم همه چیو فراموش کنم، همه چیز رو‌.» بعد دوباره یک چشمش را بست، جا سیگاری چوبی را بلند کرد و جایی بین پودر قهوه‌ی سوخته و دانه‌های خاکستر، دنبال سلول سرطانی گشت. گفت: «اما هرچی فکر می‌کنم یادم نمیاد که چی‌شد زندگی اینطوری شد.». دختر جوان با موهای فرفری صورت حساب را گذاشت روی میز و گفت ممنون می‌شود قبل از بسته شدن صندوق پرداخت شود. . #مجید_ترکابادی بازنشر
Load More... Follow on Instagram
This error message is only visible to WordPress admins

Error: API requests are being delayed for this account. New posts will not be retrieved.

Log in as an administrator and view the Instagram Feed settings page for more details.

بیشترین لایک شده ها

  • گر عقل پشت حرف دل اما نمی گذاشت
  • هی فکر می کنم که چه شد عاشقت شدم؟
  • لعنت به عکس‌ها
  • تاوان
  • امسال هم گذشت کمی پیرتر شدم
  • مرا ز یاد تو برد و ترا ز خاطر من
  • خرید اینترنتی « از تو چه پنهان »
  • اینکه حالم بد است یعنی تو
  • شاید نمی‌رسد به خدا هم صدای من
  • دلگیر

درباره من

من یعنی « مجید ترکابادی » جوانکی هستم که گاهی عکس می‌گیرم و گاهی چیزی می‌نویسم. ارشد مدیریت تکنولوژی خوانده‌ام در دانشگاه تهران و چند سالی است در کار و بار دیجیتال مارکتینگ هستم. یک مجموعه غزل به نام « از تو چه پنهان » مرتکب شده‌ام که انتشارات سوره مهر آن را به چاپ رسانده. در شبکه‌های اجتماعی دنبالم کنید، فرار نمی‌کنم.
همه‎ی نوشته‎های این سایت متعلق به نویسنده است