مجید ترکابادی

شعرها و گاه‌نوشته‌هایم

  • خانه
  • غزلهایم
  • عکسهایم
  • حال نوشت
  • بیت نوشت
  • مهمانی
  • در کوچه های حومه
حال نوشت , داستان کوتاه , متنهایم

شدت کشش ناحضور

مرده ها و زنده های دور و برم با هم در رقابت اند که دلم برای کدامشان تنگ شود....
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+3
896
حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

لگدمال کن

لگد مال کن، چوب بزن، ریش ریش کن، دار بزن… صدام در نمیاد جان عزیزت. حسابشو داری چند ساله...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+2
939
حال نوشت , متنهایم

شهد گل یاس

گفتم اصلا تا حالا شهد گل یاس خوردی؟ خندیدی. بعد یه گل کندم، زرد شده بود. تهش یه تیکه...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+3
1729
حال نوشت , متنهایم

با این گردن شکسته ؟

تیرهایم به هدف خورد یا نه را نفهمیدم. اما می دانستم که تیرهایم را باید شلیک کنم. شلیک کردم....
نویسنده توسطمجید ترکابادی
5
+1
4957
از من , حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

در ستایش دستهایش

وقتی به دنیا آمدم، لابد قدم حدود پنجاه سانت بوده است. یعنی تقریبا هم اندازه دست مادر. آنقدر که...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+1
955
حال نوشت , متنهایم

دوراهی یا بن بست

بعد از کلی دویدن و جان کندن، خودت را انتهای بن بست می بینی. راهی برای رفتن نیست؛ برگشتن...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
0
1589
از من , حال نوشت

یک نگاه

در خیابان ناگهان نگاهت گیر میکند به نگاه کسی. بعد سرت را می اندازی پایین یا سمت دیگری را...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+2
651
حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

بعضیا ذاتا سیگارین!

بهش گفتم بعضی ها ذاتا سیگاری هستن. حتی ممکنه تا حالا یک نخ هم سیگار نکشیده باشن، اما سیگارین!...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
+1
769

مجید ترکابادی

img
شعرها و نوشته‌ها و عکس‌ها و حال و هوایم را با شما اینجا به اشتراک می‌گذارم. «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود.

اینستاگرام من

majid_torkabadi

[ My Photos • عکس‌ها و نوشته‌هایم ]
l @majid.torkabadi ⁦ :پیج شعرهایم 🖍️ |
l «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود l
Instagram post 2277173235435268931_1279644169 . فنجان نیمه‌‌خالی قهوه را چندبار چرخاند. یک چشمش را بسته بود و با چشم دیگر انگار با میکروسکوپ دنبال سلول سرطانی بگردد، خیره شده بود به مایه‌ی سیاه‌رنگ ته فنجان. گفت: « من فهمیدم بزرگ‌ترین مشکلم توی زندگی چیه. حافظه. قطعا حافظه بزرگترین مشکل منه. » بعد انگار از پیدا کردن سلول کوچک مایوس شده باشد، چشمش را باز کرد و فنجان را گذاشت روی میز. «مشکل اصلی من توی زندگی اینه که همه چی با جزئیات زیاد یادم می‌مونه. خاطره‌ها و اتفاقات مختلف ذهنم رو پر کردن و هر روز بیشتر و بیشتر می‌شن. این چیزهایی که یادم مونده، وقت و بی‌وقت به سرم حمله‌ور می‌شن و درگیرم می‌کنن. دوست داشتم بتونم همشون رو فراموش کنم.» دختر جوان که موهای فرفری‌اش از جلو و پشت شال بیرون زده بود، فنجان خالی را از روی میز برداشت و با صدایی که به سختی شنیده می‌شد گفت اگر چیز دیگری میل داشتید صدایم کنید. سیگاری روشن کرد. « لعنتی هیچی یادم نمی‌ره. روز اولی که رفتم مدرسه، روزی که یک موتور جلوم تصادف کرد و سرش پاشید رو زمین، لحظه‌ای که برای اولین بار دیدمت، لحظه‌ای که برای اولین بار خندیدی، روزی که برای اولین بار اومدیم این کافه، نگاه همه‌ی دخترهایی که تو دانشکده از کنارشون رد شدم...حس می‌کنم نگاه کردن هزار تا چشم تو ذهنم مونده. لعنتی حافظه بد چیزیه.» دختر جوان با موهای فرفری جاسیگاری تازه‌ای روی میز گذاشت و گفت که نیم ساعت دیگر ساعت کار کافه تمام می‌شود. سیگارش را در پودر قهوه‌ی سوخته خفه کرد. « حافظه بد دردیه‌. آدم اگه نتونه خاطره‌هاشو فراموش کنه نمی‌تونه از لحظه‌هاش لذت ببره. انگار همیشه یه جایی گیر کرده‌‌ یه جایی تو گذشته که همیشه ثابت نیست، اما نکته‌اش اینه که هرجایی باشه همیشه تو گذشته‌است. انگار تو هزار جای گذشته گیر کردم. کاش می‌تونستم همه چیو فراموش کنم، همه چیز رو‌.» بعد دوباره یک چشمش را بست، جا سیگاری چوبی را بلند کرد و جایی بین پودر قهوه‌ی سوخته و دانه‌های خاکستر، دنبال سلول سرطانی گشت. گفت: «اما هرچی فکر می‌کنم یادم نمیاد که چی‌شد زندگی اینطوری شد.». دختر جوان با موهای فرفری صورت حساب را گذاشت روی میز و گفت ممنون می‌شود قبل از بسته شدن صندوق پرداخت شود. . #مجید_ترکابادی بازنشر
Instagram post 2272810969491508061_1279644169 . لگد مال کن، چوب بزن، ریش ریش کن، دار بزن، صدام در نمیاد جان عزیزت. حسابشو داری چند ساله گره خوردتم؟ فکر نکن بی‌خبرم از اینکه چندبار از دلت گذشته که این دفعه یه طوری ما رو بندازی دور که دیگه پیدامون نشه، نشده. روزگاره. چشم دیدنمون رو نداری اما گره خوردتم، ریش ریشتم، جور و ناجور وصلتم. حالا به چشمت نمیایم، اما اونقده خاک پاتو می‌خورم که بشم خاک زیر پات. بعد به چشمت میام. بابا مردم دعا‌دعا می‌کنن ما رو قاب کنن، آویزون کنن شاه نشین خونه‌شون حالا داریم زیر پات لگد می خوریم. خاک‌خور هستیم اما خاک‌خور شماییم. سر ساله، دار بزن، چوب بزن گرد و غبار بره از تار و پودم. همونم که بودم. قدیمی‌تر بهتر. حالا به چشمت نمیام بس که زیر پاهات خاک خوردم. یادت رفته منو با چشمات قاب می‌گرفتی. یکی پیدا بشه خنده‌ات رو بکنه اخم، اخمت رو بغض، بغضت رو اشک، تازه به چشمت میام. یادت میاد همه چی. حالا سال به سال رد می‌شی از ما و لگد می کنی و رنگارنگمون به چشمت نمیاد. چشمت به زرق‌و‌برق ابریشمی بقیه است. دروغن جان تو. سال که هیچی، سر ماه نشده خار می‌شن به پات. دلت تنگم میشه. بابا من قاب بودم به دیوار شاه‌نشین مردم، الان شدم خاک پات. حالا نمی‌فهمی. . . . #عکس_نوشت #مجید_ترکابادی موبایل ‌گرافی، شهر ری، ۱۳۹۶ .
Instagram post 2263394815303842205_1279644169 . معلوم شد که ما آن‌قدرها هم خلوت و سکوت را بلد نیستیم. آن‌طور که انسانِ چندصد سال قبل گوشه‌ای می‌نشست، به آسمان خیره می‌شد و از عالم دریافت داشت. ما انسان‌های امروزی، بیشتر از تصورمان آلوده‌ی شلوغی‌ها دنیای امروزی شده‌ایم. آنقدر که انگار بلد نیستیم ساعت‌ها در سکوت بنشینیم و به چیزی فکر کنیم و آنقدر غرق اندیشیدن بشویم که زمان کم بیاوریم. اصلا شاید نمی‌دانیم به چه چیزی می‌شود فکر کرد و در آن غرق شد. و بدتر اینکه شاید ابزارهای دریافت معانی از عالم را از دست داده‌ایم. همه‌ی ما که کلافه شدیم و حوصله‌مان سر رفت و خودمان را سرگرم کارهایی مثل کتاب خواندن کردیم که به گمانمان خیلی مفید بودند. مفید که بودند، اما واقعا چرا ما بلد نیستیم چندین روز دور از هیاهو و شلوغی، در خلوت و سکوت بنشینیم و درباره‌ی عالم «فکر کنیم» و بعد از مدتی به جامعه برگردیم، در حالی که تغییری درونی در ما حاصل شده‌ است. آن گونه که انسانِ چندین سال قبل، به خلوتی می‌رفت و ریاضتی می‌کشید و سلوکی داشت و بعد تغییری در او حاصل می‌شد. نه رفیق، معلوم شد ما بیشتر از آنکه فکرش را بکنیم سرگرم اسباب دنیا شده‌ایم. ما آنقدرها هم #خلوت و #سکوت را بلد نیستیم. . #مجید_ترکابادی • اسفند ۱۳۹۸ | دوران #قرنطینه از شر #کرونا 📷 عکس: مسجدی در بافت بازار سنتی #قونیه . تلاش گوشه نشینی ز پوچ مغزی‌هاست که خلوت تو همان پر هواست همچو حباب #صائب_تبریزی اه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم کی ببینم مرا چنان که منم؟ کی شود این روان من ساکن؟ این چنین ساکن روان که منم #مولانا خلوت‌گزیده را به تماشا چه حاجت است؟ #حافظ .
Instagram post 2259700528292761782_1279644169 . یک دیوار نامرئی همیشه بین پدر و پسر قرار دارد و هرچه پسرها بزرگ‌تر می‌شوند انگار دیوار نامرئی ضخیم‌تر می‌شود. دیواری که نمی‌گذارد وقتی پدرت از در خانه وارد می‌شود بدوی و بپری در آغوشش. دیواری که باعث می‌شود وقتی پدرت وارد خانه می‌شود تمام قد مقابلش بایستی و با او دست بدهی و با احترام بگویی: « سلام. خسته نباشین. » دیواری که نمی‌گذارد خیلی راحت پدرت را در آغوش بگیری، دیواری که نمی‌گذارد آنطور که خواهرت قربان صدقه پدر می‌رود، برایش شیرین زبانی کنی. دیواری که نمی‌گذارد راحت بگویی «قربونت برم بابا...». انگار یک دیوار نامرئی نمی‌گذارد به پدرت بگویی دلم گرفته، بگویی فکر‌ کنم عاشقش شده باشم، بگویی امروز خیلی خوش گذشت. دیواری که نمی‌گذارد سرت را بگذاری روی پاهای پدرت. دیواری که نمی‌گذارد وقتی در خیابان کنارش قدم می‌زنی دست‌هایش را به گرمی بگیری. دیواری که بین پسر و مادر نیست، بین پدر و دختر نیست. دیواری که باعث می‌شود از دور پدرت را نگاه کنی و در دلت قربان صدقه بروی. دیواری که باعث می‌شود وقتی پدر خوابیده، خیره شوی به چشم‌هایش و ضعف کنی و تا چشم‌هایش را باز می‌کند سرت را برگردانی. بین پدر و پسر همیشه دیواری نامرئی وجود دارد، دیواری که نمی‌گذارد به او بگویی چقدر برایش می‌میری. . #مجید_ترکابادی #روزپدر . 🔹پی نوشت: خیلی از دوستان نزدیکم پدرشان را از دست داده‌اند و هر سال روز پدر برایم تلخ می‌شود که چیزی بنویسم. دعا میکنم خدا غم جای خالی پدر را در دلشان کمتر کند و حتم دارم روح همشان در شادی و آرامش است. .
Instagram post 2256841426327593840_1279644169 . گفتم: «این #کرونا که تموم بشه، چه‌کار می‌کنین؟» همینطور به قدم زدن ادامه داد. چند کلاغ بر سر تکه نانی دعوا می‌کردند. گفت: «هیچی.». فکر کردم حرفش ادامه دارد. اما چیز بیشتری نگفت. گفتم: «یعنی هیچ کاری نیست که الان به خاطر کرونا نکرده باشین؟». حس کردم پشت #ماسک لبخند می‌زند. گفت: «نه. بعد از کرونا هم تا نه صبح می‌خوابم، بعد صبحونه، بعد میام تو پارک قدم می‌زنم و با مردم حرف می‌زنم. الان خب کسی نیست تو پارک که با هم‌دیگه حرف بزنیم. بعد خونه و ناهار و... بعد شب بشه بخوابیم. قبل کرونا همین بود، الانم همینه، بعدشم همینم.». گربه‌های #پارک_لاله آرام پشت سرمان می‌آمدند. پشت سر پیرمرد و پسر جوانی که در سکوت عصر سه‌شنبه‌ی اواسط اسفند هم‌کلام شده بودند. گفتم: «یعنی نمی‌ترسین خدای نکرده به کرونا مبتلا بشین. می‌گم یعنی تو این شرایط باید مراقب باشیم.» گفت: «من تو زندگیم درد و بلا زیاد دیدم. آدمیزاد قرار باشه بمییره راحت می‌میره، قرار نباشه بمیره هم هرکاری کنه به این راحتیا نمی‌میره.» بعد رفت سمت شیر آب وسط پارک. دستش را برد سمت شیر. لحظه‌ای مکث کرد و دستش را برد عقب. بعد دوباره شیر را باز کرد و چند جرعه آب نوشید. . #مجید_ترکابادی #خیابانگردی . 📷 عکس از مردی که نمی‌شناسمش. سه‌شنبه سیزده اسفندماه هزار و سیصد و نود و هشت، پارک لاله، تهران.
Instagram post 2251128456125623898_1279644169 . گوش می‌دی؟ میگم یعنی ما حالا خیال می‌کنیم دنیا مثل فیلمای آخرالزمونی شده. فکر کردیم ما مرض بگیریم دنیا تموم می‌شه. انگار مرکز عالم ماییم. والا اونکه وسط قطب شمال زندگی می‌کنه چه می‌دونه کورونا چه کوفتیه که حالا بخواد بترسه یا نه. چرا راه دور می‌ری، همین آدما تو اروپا و آفریقا شاید اصلا خبر نگیرن که این طرفا چی شده. گوش می‌دی؟ حالا هی هر دقیقه ملت پیگیرن که چند نفر مرض گرفتن، چند نفر مردن. هی درصد حساب می‌کنن. آخه مردن اینقدر دلیل نمیخواد که. والا هر روز صد و پنجاه شصت هزار نفر می‌میرن و هیچ‌کس کاری نداره اینا چند درصد کل آدمای این خراب شده بودن. کاری داره؟ همشون ویروس ناشناخته‌ی در اومده از فضله‌ی خفاش گرفتن مردن؟ نه دیگه. مردن اونقدری دلیل نداره که. هیچ وقت نداشته. گوش می‌دی؟ یعنی یکی از نشونه‌های خراب شدگی این دنیا همینه که اگه روزی یه میلیون نفر هم بمیرن عین خیالش نیست. یه میلیارد نفرم تو یه روز بمیرن باز این دنیای خراب شده ککش نمی‌گزه. شونصد میلیون ساله داره می‌ره جلو، نصف آدماش هم بمیرن باز می‌ره جلو. کارشو می‌کنه لعنتی. حالا ما فکر کردیم دنیا داره به آخر می‌رسه. این عجوزه‌ای که من می‌شناسم اینطوری به آخر نمی‌رسه. گوش می‌دی؟ می‌گم یعنی اینقدر فکر‌ و خیال نکن با خودت. اینطوری نمی‌میری. یعنی مردن اینقدر دلیل نمی‌خواد. کاش خانمت اینجا نبود یه فحش ناموسی بار این دنیا می‌کردم. لعنتی. . • عکس حوالی میدان انقلاب تهران #مجید_ترکابادی #بداهه_نویسی اسفند ۱۳۹۸ #دنیا #کرونا #کروناویروس
Instagram post 2244512910701608019_1279644169 . راستش من خیلی گریه نمی‌کنم. اما اگر زیاد به مادرم نگاه کنم گریه‌ام می‌گیرد. یا اگر زیاد به او فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. به اینکه مرا به دنیا آورد و شب‌ها گریه می‌کردم و از خواب بلند می‌شد تا آرامم کند، به اینکه دست‌های مرا می‌گرفت تا راه رفتن یاد بگیرم، به اینکه ماشین لباس‌شویی خراب شده بود و با دست لباس‌هایم را می‌شست، به اینکه پیاز رنده می‌‌کرد، برنج پاک می‌کرد، به اینکه برایم قیمه درست می‌کرد. به اینکه روز اول مدرسه دیر آمد دنبالم، همه‌ی بچه‌ها رفتند خانه و من گریه کردم. به اینکه مادرم بیست سال صبح‌ زود بیدار می‌شد و به سر کار می‌رفت. به اینکه زنگ می‌زد و می‌پرسید: «نهارتو خوردی؟». به اینکه به من پول می‌داد بستنی زمستانی بخرم و خوشحال باشم. به اینکه دیر به خانه می‌آمدم و نگرانم بود. من اگر به نگرانی مادرم فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. نگرانی مادرم خیلی گریه‌دار است. کاش می‌توانستم به عقب برگردم. برگردم به چند ماهگی و دیگر نصف شب از خواب بیدار نشوم و گریه نکنم، و لباس‌هایم را کثیف نکنم، و همه‌ی ظرف‌ها را بشورم، و همه‌ی غذاها را درست کنم، و همه‌ی چیزهایی که مادرم دوست دارد داشته باشد را بخرم، و نگذارم مادرم سر کار برود، و نهارم را بخورم، و شب‌ها دیر به خانه بر نگردم. کاش می‌توانستم همه‌ی نگرانی‌های مادرم را از دنیا پس بگیرم. کاش دنیا جوری بود که مادرم هیچ‌وقت نگران نمی‌شد. نگرانی مادرها یکی از اسرار عالم است. راستش من خیلی گریه نمی‌کنم. اما اگر زیاد به مادرم فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. و اگر زیاد به مادرم نگاه کنم گریه‌ام می‌گیرد. و در نظر من مادرم هنوز همان زن جوانی است که در عکس‌ها لبخند می‌زند و دستش را گذاشته‌است روی سر پسرک یکی دو ساله‌ای، و انگار می‌خواسته حرفی بزند. حرفی که تا روز قیامت کسی نخواهد فهمید چه بوده است. من اگر زیاد عکس‌های مادرم را نگاه کنم گریه‍‍...... . #مجید_ترکابادی . همیشه مبارکی، مبارک‌ترین ❤️ . باز با گریه به آغوش تو بر می‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن #فاضل_نظری .
Instagram post 2238126150719471021_1279644169 . و هرچه بیشتر چیزی نمی‌گویی، می‌بینی پشت سرت بیشتر چیزهایی می‌گویند. و باز چیزی نمی‌گویی. نه اینکه حرفی برای گفتن نداشته باشی. خیلی چیزها برای گفتن بود، اگر می‌شد گفت. اگر حصار مراعات دور تا دور کلامت را نگرفته بود. پس باز بیشتر چیزی نمی‌گویی و درباره‌ات بیشتر قضاوت می‌شود. انگار مِه همه جا را گرفته باشد و هرچه بیشتر چیزی نگویی، مه عمیق‌تر می‌شود. سرت را که بالا می‌کنی می‌بینی تنها شبحی از تو پیداست که هر کس درباره‌اش چیزی می‌گوید. هرکس؛ حتی آن‌ها که قبل از هوای مه‌آلود، زیر روشنی خورشید تو را دیده بودند. بگذار بگویند‌. و #قضاوت کنند. خیالت نباشد. شاید فردا که مِه تمام شد، همه‌شان فهمیدند لکه‌ی نوری که در هوای مه‌آلود با دست به همدیگر نشان داده بودند و گفته بودند «خورشید...خورشید...»، چراغ بی‌رمقی بیش نبوده‌ است. . بهمن ۱۳۹۸ . جایی در مه #مجید_ترکابادی .
Instagram post 2233034955265721897_1279644169 . اما « دلتنگی » یکی از رازهای عالم است. کشف نشده و موهوم و بی‌محابا. ناگهان چنگ می‌زند بر دلت. بعد انگار کسی را می‌خواهی. نگاهش را، لبخندش را، عطرش را، دست‌هایش را. و دلت او را می‌خواهد. و دلتنگ‌تر می‌شوی. و دلت او را می‌خواهد. و دلتنگ‌تر می‌شوی. و چنگ می‌زند بر دلت انگار. و دلتنگ‌تر می‌شوی. و نگاهش... و عطرش... «کاش اینجا بودی». و دلتنگ‌تر می‌شوی. و نمی‌دانی دلتنگی چیست. رنجی‌‌ست انگار. غمی موهوم. چنگ می‌زند بر دلت. «کجایی؟» و دلت کسی را می‌خواهد. کسی که نیست. که اگر ببینی‌اش دلتنگ‌تر می‌شوی. که دلتنگی ناگهان چنگ می‌زند بر دلت. چه کنارت باشد چه نباشد. که #دلتنگی یکی از رازهای عالم است. رنجی موهوم انگار. . 🎼 موسیقی استاد #محمدرضا_شجریان استاد #حسین_علیزاده استاد #کیهان_کلهر . 🎥 تصویربرداری با موبایل، #ماسال . #مجید_ترکابادی .
Instagram post 2230896912828421477_1279644169 . یک شمع «۳» گذاشته بودند رو کیک. کیکی که مادرم خودش پخته بود. موز نداشت، شکلات نداشت، و لابه‌لای آن مغز گردو پیدا نمی‌شد. و کسی با خامه رو آن ننوشته بود «مجید جان تولدت مبارک». که اگر می‌نوشت هم من نمی‌فهمیدم. من فقط باز کردن هدیه‌ای که کاغذ کادو پیچیده شده بود روی آن را می‌فهمیدم، و ماشین کنترلی را که آرزو می‌کردم سیمش آنقدر بلند باشد که تا ته کوچه برسد. و فوت کردن شمع را می‌فهمیدم، شمعی که عدد «۳» بود. و هیچ‌کس نمی‌دانست که زمان آنقدر زود می‌گذرد تا یک شمع «صفر» بگذارند کنار شمع «۳» و شمع‌ها را بگذارند روی کیکی که موز دارد، شکلات دارد، مغز گردو دارد و کسی با خامه روی آن نوشته است: «مجید جان، تولدت مبارک». هیچ‌کس نمی‌دانست که من «ده برابر» آن سه‌سالگی را هم خواهم دید، که مادرم شمع صفر بگذارد مقابل «۳» و پدرم کنارم باشد، و خواهرم لبخند بزند. و من نمی‌دانستم که «صفر» چه عدد بزرگی است. آنقدر بزرگ است که وقتی بگذارند مقابل «۳» باید جوانی را فوت کنی، باید همه‌ی خواب‌هایی که برای سی‌سالگی دیده بودی را فوت کنی. و حالا همه می‌دانند که دیگر ده برابر این سن را نخواهم دید. که دست‌های مهربان مادرم، شمع «صفر» دیگری مقابل این «۳۰» نخواهد گذاشت. و من این روزها چقدر از این حقیقت می‌ترسم. و چقدر از اعداد می‌ترسم. و چقدر مثل «صفر» هیچ نیستم. و چقدر ساده می‌شد مرا فوت کرد که دود بشوم. و چقدر آدم‌ها که همین «صفر» کنار «۳» را فوت نکردند. و چقدر این ده‌برابر زود گذشت. و من از این به بعد، دیگر ده‌برابر هیچ کدام از شمع‌های تولدم را نخواهم دید. چرا دیگر هیچ کس برایم کاغذ کادو رو نمی‌پیچد روی ماشین کنترلی؟ که سیمش بلند باشد. آنقدر بلند که تا ته دنیا برود. . #خدا_را_شکر #کی_میدونه_چی_میشه امسال هم گذشت و کمی پیرتر شدم .
Load More... Follow on Instagram

بیشترین لایک شده ها

  • تاوان
  • امسال هم گذشت کمی پیرتر شدم
  • مرا ز یاد تو برد و ترا ز خاطر من
  • خرید اینترنتی « از تو چه پنهان »
  • اینکه حالم بد است یعنی تو
  • شاید نمی‌رسد به خدا هم صدای من
  • دلگیر
  • برگرد و بی بهانه مرا با خودت ببر
  • نقاشی روی دیوار
  • چه باور کنی چه نه

درباره من

من یعنی « مجید ترکابادی » جوانکی هستم که گاهی عکس می‌گیرم و گاهی چیزی می‌نویسم. ارشد مدیریت تکنولوژی خوانده‌ام در دانشگاه تهران و چند سالی است در کار و بار دیجیتال مارکتینگ هستم. یک مجموعه غزل به نام « از تو چه پنهان » مرتکب شده‌ام که انتشارات سوره مهر آن را به چاپ رسانده. در شبکه‌های اجتماعی دنبالم کنید، فرار نمی‌کنم.
همه‎ی نوشته‎های این سایت متعلق به نویسنده است