مجید ترکابادی

شعرها و گاه‌نوشته‌هایم

  • خانه
  • غزلهایم
  • عکسهایم
  • حال نوشت
  • بیت نوشت
حال نوشت , داستان کوتاه , متنهایم

شدت کشش ناحضور

مرده ها و زنده های دور و برم با هم در رقابت اند که دلم برای کدامشان تنگ شود....
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1013
حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

لگدمال کن

لگد مال کن، چوب بزن، ریش ریش کن، دار بزن… صدام در نمیاد جان عزیزت. حسابشو داری چند ساله...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1065
عکسهایم , متنهایم

روش عاشقانه

مجبور شدم برای عکس گرفتن درست رو به روی شترشان بشینم. گردن شتر بالای سرم کشیده شده بود. اولین...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
3
1828
از من , داستان کوتاه , عکسهایم

تصادف عاشقانه

ساعت سه صبح تلفنم زنگ خورد. پدرام بود.گفت که اتفاق مهمی افتاده و الان پایین، توی ماشین منتظر من...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1405
عکسهایم , متنهایم

رفتن یعنی فراموشی

نه رفیق، دیگر دوران سر بیابان گذاشتن گذشته است. دیگر هیچ دیوانه ای با رفتن شهره نمی شود. شهر...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1237
عکسهایم , متنهایم

من یک تراکت پخش کن هستم

▫اوایل دانشجویی، وقتی هنوز نگران شناخته شدنم توسط هم کلاسی ها و هم دانشگاهی ها نبودم، نبش میدان انقلاب...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1730
از من , متنهایم

صباسیب ۱

وسط همان گپ و گفتهای دوران دانشجویی چندباری گفته بود که از ازدواج می ترسد. بچه ها خندیده بودند...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
966
حال نوشت , متنهایم

شهد گل یاس

گفتم اصلا تا حالا شهد گل یاس خوردی؟ خندیدی. بعد یه گل کندم، زرد شده بود. تهش یه تیکه...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1968
عکسهایم , متنهایم

راه فرار از دنیا

نصف شب زنگ زده بود همینو بگه. ده بار بهش گفته بودم برای هر کار کوچیکی مجبور نیستی زنگ...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
6
3140
عکسهایم , متنهایم

جولون نده

چپ و راست میزنی ما هم صدامون در نمیاد. والا ما همیشه اینطوری کتک خور نبودیم؛ خیال برت نداره...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
969

راهبری نوشته‌ها

1 2 … 4

مجید ترکابادی

img
شعرها و نوشته‌ها و عکس‌ها و حال و هوایم را با شما اینجا به اشتراک می‌گذارم. «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود.

اینستاگرام من

majid_torkabadi

[ My Photos • عکس‌ها و نوشته‌هایم ]
l @majid.torkabadi ⁦ :پیج شعرهایم 🖍️ |
l «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود l
. 🔸#صباسیب ۱ « امیر‌پشه » ی . 🔸#صباسیب ۱ « امیر‌پشه » یک دفعه در را باز کرد و وارد اتاق شش تخت‌خوابی خوابگاه شد. با عجله کفش‌هایش را درآورد و به سمت تختش رفت. پایش خورد به لیوان‌هایی که معلوم نبود آخرین بار کی شسته شده‌اند. ته مانده‌ی چای سرد ریخت روی کاغذها و فرش. صدای خش‌دار کیوان از زیر پتو بلند شد: (( باز ککه زدی به اتاق... )). امیر از نرده‌ها بالا رفت و نشست روی طبقه دوم تخت. نگاهی به لیوان‌های کثیف چای و جزوه‌های درسی پخش شده و کیوان که زیر پتو مچاله شده بود انداخت. انگار که جسم شکستنی و حساسی را جا‌به‌جا می‌کند، با احتیاط یک عکس دسته جمعی را از جیب کاپشن قهوه‌ای رنگش بیرون آورد و روی آن دست کشید. بعد از زیر بالشت، شناسنامه‌اش را برداشت. صفحه اول آن را باز کرد و عکس سه در چهار هجده سالگی خودش را از شناسنامه جدا کرد و گذاشت کنار تصویر چهره دختری که در گوشه‌ی عکس لبخند می‌زد. چند لحظه‌ای به عکس‌ها خیره شد. آهسته گفت:(( به هم میایم.... ))‌ کیوان از زیر پتو صدا زد: (( گندت بزنن امیر...)). . #مجید_ترکابادی . . . 🔹 پی نوشت یا مقدمه: ۸ ۷ سال پیش بود که بی‌مقدمه شروع کردم به نوشتن یک داستان بلند. اوایلش عشقی نبود. بعد هی کش پیدا کرد و کش پیدا کرد و شخصیت‌ها عاشق شدند و عشقیجات داستان زیاد شد و زیاد شد، تا احساس کردم دوست ندارم رمان عاشقانه بنویسم. بعد داستان را مثل همه‌ی عشق‌ها نیمه‌کاره و بی‌پایان رها کردم و شخصیت‌ها لای سطرها و صفحه‌ها گم شدند. حالا تصمیم گرفتم قبل از انکه پیرتر بشوم، قسمت‌هایی از داستان را به صورت اینستاگرامیزه شده -بدون در نظر گرفتن سیر قصه- همینجا منتشر کنم. ممکن است گاهی در همان حال و هوا کلمات جدیدی قطار کنم. نمی‌دانم آخرش چه می‌شود و داستان چطور پیش می‌رود، اما شاید بهانه‌ای شد برای دوباره نوشتن. دست کم ۹ پست بعدی، درباره‌ی صباسیب خواهد بود. امیدوارم که از حوصله شما خارج نباشد و بخوانید و بپسندید.
. انگاری مترسک بودیم براش. مارو کاشته بود که کاشته‌هاش دور بمونه از نوک زدن کلاغ‌ها. ما هم خوش‌خیال که یارشیم، قرارشیم، تکیه‌گاهشیم، امیدشیم، سردی زمستون و خشکی تابستون رو تاب میاوردیم بالای سرش که نکنه یکی پیدا بشه چپ نگاه کنه بهش. می‌گفتیم ثمر میده دو روز دیگه لذتش رو می‌بریم، نصیبش برا ماست. #صبوری کردیم بالا سرش. صبوری کردیم بذرش بشه جوونه، جوونه‌هاش نهال بشن، نهالش درخت بشه، درختش شکوفه بده، شکوفه‌هاش میوه بشن. ولی همین که درختش دیگه برا خودش درختی شد و هراسش نبود از کلاغ و ملخ گذری، همینکه شاخه‌هاش قد کشیدن و تنه‌اش خورد به تنه‌ی چارتا درخت دیگه، انگاری یادش رفت ما یه‌لنگه‌پا وایسادیم به پاش که آفت نبینه. دل ساده. حالا دیگه زهوارمون در رفته، قدمون خم شده، لباسمون پوسیده، چهرمون چروکیده، حالا دیگه به چشمش نمیایم. #مترسک بودیم براش. عشقه دیگه... تو صبوری می‌کنی، یکی دیگه میوه‌اش رو می‌چینه. . #عکس_نوشت #صبر #عشق
. کاش عالَم دری داشت که می‌ش . کاش عالَم دری داشت که می‌شد از آن وارد جایی شد و بعد « در » را به سوی همه چیز دنیا بست. در را بست و بی‌خبر شد از همه دنیا. بعد آن طرفش ایوانی بود با یک صندلی چوبی که رویش می‌نشستی و از سیگار و چای با طعم هل لذت می‌بردی. بی‌آنکه چشم به راه آمدن کسی یا خبری باشی، بی‌آنکه کسی چشم‌انتظارت باشد. بی‌آنکه رفتن کسی غمگینت کند یا آمدنی خوشحالت کند. بی غم و اندوه و خوشحالی و شعف. بی‌خبری مطلق. آدم گاه‌گاه می‌رفت و در را پشت سرش می‌بست تا نفسی تازه کند. کاش دنیا دری داشت که به سوی جایی جز دنیا باز می‌شد. دری که می‌شد آن را به دنیا بست و مطمئن بود که آن‌طرفش دنیا نیست و مطمئن بود که هر وقت بخواهد می‌تواند برگردد. شاید هم دیگر باز نمی‌گشتی. حیف که آن طرف همه‌ی درهای دنیا، هنوز هم دنیاست. #دنیا #آسایش #رنج #امید
. بعدازظهر است و هنوز هیچ‌کس برای دادن رأی به حوزه نیامده است. گویا کسی قصد رای دادن ندارد. مسئولین به شدت نگران می‌شوند که اگر این اتفاق ادامه پیدا کند مشروعیت حکومت زیر سوال می‌رود. ناگهان، راس ساعت چهار عصر، هزاران نفر همزمان از خانه هایشان بیرون می‌آیند و به سمت مراکز رای گیری حرکت می کنند. حکومت خوشحال از اینکه توانسته مشروعیت خود را حفظ کند، شروع به شمارش آرا می‌کند. اما در کمال تعجب می‌بینند که اکثریت قاطع آرا نه به حزب راست، نه به حزب میانه رو و نه به حزب چپ تعلق دارد! بلکه بیش از هفتاد و پنج درصد آرا سفید هستند. این اتفاق به مراتب بدتر از زیرسوال رفتن حاکمیت بود. رئیس‌جمهور و دولت انتخابات را باطل اعلام می‌کنند و دوبارہ فراخوانی برای انتخابات مجدد می‌دهند. رئیس جمهور در تلویزیون ظاهر می‌شود و از مردم می‌خواهد سرنوشت خود را با رأی دادن رقم بزنند. انتخابات مجدد برگزار می‌شود، ولی این بار نتیجه بدتر است. هشتاد و سه درصد آرا سفید بودند و این اتفاق یک تنش جدی در میان اعضای حکومت بوجود می‌آورد. نظرات متعددی بین مسئولین در می‌گیرد و در پایان با وجود اینکه همه می‌دانند افرادی که رای سفید داده‌اند، هیچ عمل غیرقانونی انجام نداده‌اند، تصمیم گرفته می شود که دولت حکومت نظامی اعلام کند. 🔹کوتاه درباره‌ی ماجرای رمان #بینایی 🔹نوشته #ژوزه_ساراماگو 🔹 خواندن این کتاب در این روزها -حتی با وجود پایان ناامید کننده‌اش- خوشایند و جذاب است. .
. 🔹آخرش یک روز‌ همه چیز را رها می‌کنم و می‌روم. همه چیز، حتی خودم‌ را که چیز زیادی هم نیست. آنقدر می‌روم که دیگر هیچ کس یادش نیاید چند بار پیروز شده بودم، چندبار شکست خورده بودم، چند بار گریه کرده بودم، چند بار خندیده بودم، چندبار گفته بودم دوستت دارم و چند بار شنیده بودم دوستت دا.... رازی است در رفتن. در گم شدن. در نشناختن، در شناخته نشدن، در فراموش کردن، در به یاد نیامدن. می‌روم که به یاد نیایم. که وقتی مردم نامم را می‌شنوند، انگار که به نقطه‌ی کوچکی در دورها نگاه می‌کنند. ما همین حالا هم نقطه‌ی کوچکی در دور هستیم. همین حالا هم به یاد نمی‌آییم. دنیا، دنیای فراموشی است. . #مجید_ترکابادی #رفته_هایم #بیابان .
. چیزی گم شده است انگار. چیزی . چیزی گم شده است انگار. چیزی که معلوم نیست چیست، اما نبودنش پیداست. از خودت می‌پرسی، چرا کار می‌کنم؟ چرا می‌جنگم؟ چرا چیزهایی برایم مهم است؟ و فکر می‌کنی چیزی گم شده است انگار. چیزی شبیه زندگی. چیزی شبیه معنای زندگی در کودکی. که معنای گسترده‌ای نداشت، اما معنا داشت. معنایی به اندازه‌ی حس پیروزی از بردن در لی‌لی یا فوتبال با یک توپ پلاستیکی. معنایی به اندازه‌ی تلاش برای گرفتن نمره‌ی بیست در ثلث سوم. چیزی گم شده است انگار. چیزی که شبیه کار کردن نیست، شبیه پول نیست، شبیه مدرک دانشگاهی یا ازدواج نیست. چیزی که شبیه #زندگی است. همین روزها، بی‌خبر، همه چیز زندگی را رها می‌کنم و می‌روم که پیدایش کنم. می‌روم و زندگی را پیدا می‌کنم. چه با پای پیاده، چه یک ماشین قراضه. .
[ ورق بزنید، عکس دوم، دست‌های مادربزرگم و عیدی‌های نوروز ۱۳۹۵ ] . همیشه عیدی نوه‌های بزرگتر از ما بیشتر بود. اگر عیدی دختر عموی بزرگ از اسکناس پانصد تومانی شروع میشد تا اسکناس ده تومانی، عیدی ما نوه‌های کوچکتر از اسکناس صد تومانی شروع می‌شد. در آن حال و هوای کودکی منتظر این بودم که بالاخره من هم بزرگ شوم و عیدی‌هایم بیشتر شود. اما نمی‌دا‌ستم که هرچه بزرگتر می‌شویم، ذوق و شوقمان برای گرفتن عیدی کمتر می شود. ذوق و چشم انتظاری کودکانه و معصومانه از گرفتن چند اسکناس نو یا کادویی که نمی‌دانی چیست. ما بچه‌هایی که همیشه دوست داشتیم مهمانی تا صبح ادامه داشته باشد تا با پسردایی‌ها و پسرخاله‌ها و دختر خاله‌ها بازی کنیم، موقع عید بدمان نمی‌آمد آخر مهمانی زودتر برسد و زودتر عیدی‌هایمان را بگیریم و به خانه برگردیم تا اسکناس های نو را کنار هم، از بیشتر تا کمتر مرتب کنیم. بعد که عید تمام می‌شد، از هم‌کلاسی‌ها می‌پرسیدیم که تو چقدر عیدی گرفتی؟ و شاید اگر می‌دیدیم عدد عیدی‌هایش زیاد است، الکی پانصد تومان می گذاشتیم روی عیدی خودمان که کم نیاورده باشیم. حالا بزرگ تر شده‌ام و ذوق و شوقم برای گرفتن عیدی کم‌تر شده است. ذوقی نمانده‌است انگار. حالا بزرگتر شده‌ام و حاضرم تمام عیدی‌هایم را بدهم تا کمی از آن همه شوق و چشم انتظاری کودکانه برگردد. دلم تنگ شده برای عیدی گرفتن. برای ذوق کردن بعد از گرفتن عیدی. برای مرتب کردن اسکانس‌ها از بیشتر تا کمتر. برای خریدن لباس نو و خوشحالی پنهان از پوشیدنش. دلم برای #عید کودکی‌ها تنگ شده و انگار هرچه بزرگتر می‌شوم، دلتنگ تر می شوم. حالا بزرگ‌تر شده‌ایم و اصلا خبری از مهمانی شب عید نیست که آدم ببیند برای عیدی‌هایش ذوق می‌کند یا نه. که اگر بود هم من و بقیه‌ی نوه‌های فامیل، باید به بچه‌ها عیدی می‌دادیم. حالا بزرگتر شده‌ام. دنیاست دیگر.
. [ داشتم برای خودم ساز ناکوک . [ داشتم برای خودم ساز ناکوک می‌زدم که دیدم پرنده‌ها به هوای آب و دانه مهمان پنجره‌‌ی خانه شده‌اند. کمی با هم گفت‌وگو کردیم.] این روزها تماشای پرواز پرنده‌ای مرا خوشحال می‌کند.‌ و دیدن برگی که با باد می‌رود. و دیدن لبخند کودکی که کلمات را نمی‌داند. و شنیدن صدای باران حالم را خوب می‌کند. و صدای ساز. و استشمام عطری تازه. و دست‌های پدرم. و چشم‌های مادرم. این روزها به زیبایی‌های کوچک دنیا نگاه می‌کنم و از تماشایش لذت می‌برم. دنیا جزئیات زیبای زیادی دارد که باید لمسشان کرد، هرچند کلیتش چیز خاصی نیست. .
. تو اون بالا بودی. زیر پات چیزی نبود، توی آسمون بودی، اما توی خواب فکر می‌کردم که روی یه چیزی وایسادی. انگار پاهات رو گذاشتی روی هوا و قدم می‌زنی. من آویزون میله‌ها می‌شدم و خودم رو می‌کشوندم بالا. هرچی می‌اومدم بالاتر باز بهت نمی‌رسیدم. باز بهت نزدیک نمی‌شدم. انگار تو همونجا روی هواها ایستاده بودی، اما میله‌ها تموم نمی‌شدن. بعضی وقت‌ها دست هام ول می شدن و نزدیک بود که بیفتم. یه جوری بود که احساس می‌کردم اگر بیفتم، تا آخر دنیا می‌رم پایین. می‌ترسیدم که بیفتم. باز می‌اومدم بالاتر و باز نمی‌رسیدم. تلاشم بی‌فایده بود برای رسیدن به تو. تویی که روی هوا بودی. تویی که روی هیچی ایستاده بودی و از بالا به پایین نگاه می‌کردی. باد موهات رو پخش کرده بود و همه جای آسمون پر از موهای تو بود. انگار داشتی می‌خندیدی. انگار به من می‌خندیدی. انگار با خنده می‌گفتی بیا. می‌اومدم و نمی‌رسیدم. بعد انگار دست‌هام ول شدن و سقوط کردم. هرچی می‌اومدم پایین به جایی نمی‌رسیدم.از وسط میله‌ها می‌رفتم و پایین و تو هوا چرخ می‌خوردم. هنوز هم رو هوام. انگار امروز از صبح که از خواب بیدار شدم، هنوز در حال سقوطم. هنوز دارم می‌رم پایین. و تو روی هوا، روی هیچی وایسادی‌. انگار داری می‌خندی. موهات همه جای آسمون پخش شده. چه خواب طولانی‌ای شده. . #مجید_ترکابادی #عکس_نوشت #بداهه_نویسی
. راستش من خیلی گریه نمی‌کنم. اما اگر زیاد به مادرم نگاه کنم گریه‌ام می‌گیرد. یا اگر زیاد به او فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. به اینکه مرا به دنیا آورد و شب‌ها گریه می‌کردم و از خواب بلند می‌شد تا آرامم کند، به اینکه دست‌های مرا می‌گرفت تا راه رفتن یاد بگیرم، به اینکه ماشین لباس‌شویی خراب شده بود و با دست لباس‌هایم را می‌شست، به اینکه پیاز رنده می‌‌کرد، برنج پاک می‌کرد، به اینکه برایم قیمه درست می‌کرد. به اینکه روز اول مدرسه دیر آمد دنبالم، همه‌ی بچه‌ها رفتند خانه و من گریه کردم. به اینکه مادرم بیست سال صبح‌ زود بیدار می‌شد و به سر کار می‌رفت. به اینکه زنگ می‌زد و می‌پرسید: «نهارتو خوردی؟». به اینکه به من پول می‌داد بستنی زمستانی بخرم و خوشحال باشم. به اینکه دیر به خانه می‌آمدم و نگرانم بود. من اگر به نگرانی مادرم فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. نگرانی مادرم خیلی گریه‌دار است. کاش می‌توانستم به عقب برگردم. برگردم به چند ماهگی و دیگر نصف شب از خواب بیدار نشوم و گریه نکنم، و لباس‌هایم را کثیف نکنم، و همه‌ی ظرف‌ها را بشورم، و همه‌ی غذاها را درست کنم، و همه‌ی چیزهایی که مادرم دوست دارد داشته باشد را بخرم، و نگذارم مادرم سر کار برود، و نهارم را بخورم، و شب‌ها دیر به خانه بر نگردم. کاش می‌توانستم همه‌ی نگرانی‌های مادرم را از دنیا پس بگیرم. کاش دنیا جوری بود که مادرم هیچ‌وقت نگران نمی‌شد. نگرانی مادرها یکی از اسرار عالم است. راستش من خیلی گریه نمی‌کنم. اما اگر زیاد به مادرم فکر کنم گریه‌ام می‌گیرد. و اگر زیاد به مادرم نگاه کنم گریه‌ام می‌گیرد. و در نظر من مادرم هنوز همان زن جوانی است که در عکس‌ها لبخند می‌زند. و انگار در عکس‌ها نگران من است. و انگار می‌خواسته حرفی بزند. حرفی که تا روز قیامت کسی نخواهد فهمید چه بوده است. من اگر زیاد عکس‌های #مادرم را نگاه کنم گریه‍‍...... . #مجید_ترکابادی #روز_مادر #بازنشر
Load More... Follow on Instagram

درباره من

من یعنی « مجید ترکابادی » جوانکی هستم که گاهی عکس می‌گیرم و گاهی چیزی می‌نویسم. ارشد مدیریت تکنولوژی خوانده‌ام در دانشگاه تهران و چند سالی است در کار و بار دیجیتال مارکتینگ هستم. یک مجموعه غزل به نام « از تو چه پنهان » مرتکب شده‌ام که انتشارات سوره مهر آن را به چاپ رسانده. در شبکه‌های اجتماعی دنبالم کنید، فرار نمی‌کنم.
همه‎ی نوشته‎های این سایت متعلق به نویسنده است