مجید ترکابادی

شعرها و گاه‌نوشته‌هایم

  • خانه
  • غزلهایم
  • عکسهایم
  • حال نوشت
  • بیت نوشت
حال نوشت , عکسهایم , متنهایم

لگدمال کن

لگد مال کن، چوب بزن، ریش ریش کن، دار بزن… صدام در نمیاد جان عزیزت. حسابشو داری چند ساله...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1089
عکسهایم , متنهایم

رفتن یعنی فراموشی

نه رفیق، دیگر دوران سر بیابان گذاشتن گذشته است. دیگر هیچ دیوانه ای با رفتن شهره نمی شود. شهر...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
1266
از من , متنهایم

صباسیب ۱

وسط همان گپ و گفتهای دوران دانشجویی چندباری گفته بود که از ازدواج می ترسد. بچه ها خندیده بودند...
نویسنده توسطمجید ترکابادی
0
988

مجید ترکابادی

img
شعرها و نوشته‌ها و عکس‌ها و حال و هوایم را با شما اینجا به اشتراک می‌گذارم. «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود.

اینستاگرام من

majid_torkabadi

[ My Photos • عکس‌ها و نوشته‌هایم ]
l @majid.torkabadi ⁦ :پیج شعرهایم 🖍️ |
l «از تو چه پنهان» این اسم کتابم بود l
. چند بار چشمانش را باز و بست . چند بار چشمانش را باز و بسته کرد. هیچ جا را نمی‌دید. تاریکی محض. صداهای نامفهومی از این طرف و آن طرف شنیده می‌شد. به سرعت سرش را به اطراف چرخاند و سعی کرد چیزی ببیند. چشمانش را تنگ کرد. تاریکی محض. از ترس دراز کشید روی زمین و آهسته آهسته خودش را جلو کشید. سعی کرد با دستانش اطراف را شناسایی کند. صورتش را چسبانده بود به زمین. سردی خاک را احساس می کرد. فکر می‌کرد باید راهی باشد. سرش را بلند کرد و فریاد زد: « کسی اینجا نیست ؟ » به پشت دراز کشید روی زمین. هیچ چیز نمی‌دید. نمی توانست ارتفاع سقف را تشخیص دهد. حتی مطمئن نبود که بالای سرش سقف باشد. فکر می‌کرد حتما اطرافش دری وجود دارد که او را از این جهنم تاریکی رها می‌کند. بلند شد و روی پاهایش ایستاد. آهسته‌آهسته قدم می‌زد و دست‌هایش را بلند کرده بود به سمت جلو. بعد سرعتش را بیشتر کرد. حس می‌کرد هر لحظه ممکن است به دیواری بخورد یا در چاه و دره‌ای سقوط کند. تاریکی محض. بعد فریادی زد و شروع کرد به دویدن. بی‌آنکه چیزی ببیند. فقط می‌دوید. با تمام توانش می‌دوید. انگار این تاریکی تمامی نداشت. نه سدّ راهی، نه دره‌ای نه حتی نوری. تاریکی تمامی نداشت. نفس نفس می‌زد. دوباره دراز کشید روی زمین. احساس کرد روی پیشانی‌اش عرق سردی نشسته. در آن تاریکی با چشم باز هم می‌توانست خواب ببیند. فریاد زد. نه اینکه کلمات با معنایی را فریاد بزند، نه. فقط فریاد بود. بعد حس کرد کاسه‌ی چشمش سنگین شده. انگار تاریکی تار شده بود. بعد قطره‌ای از گوشه‌ی چشمش سر خورد و از صورتش پایین آمد. دیگر توان بلند شدن نداشت. ناامید شده بود. ناامیدی محض. بعد حس کرد در دوردست نقطه‌ی نورانی کوچکی می‌بیند. چشمانش را باز و بسته کرد. نقطه ی نورانی کوچک هنوز آنجا بود. به پشت سرش نگاهی انداخت. تاریک بود. تاریکی محض. بلند شد و شروع کرد به دویدن. می‌دوید و انگار نقطه‌ی نورانی کوچک بزرگ‌تر می‌شود، اما نه آنقدر که دیگر کوچک نباشد. انگار مقداری بی‌نهایت کوچک، به نقطه‌ای بی‌نهایت کوچک اضافه شود. می‌دوید به سمت نقطه‌ی نورانی کوچک. به سمت امید یا چیزی شبیه خدا. #وبلاگ_نویسی | ۱۳۹۳ | عکس در گیلان #مجید_ترکابادی
. 🔹 گره‌ خوردگی دینی در جمه . 🔹 گره‌ خوردگی دینی در جمهوری اسلامی ایران 📌( عکس‌ها را ورق بزنید ) . وقتی یک حکومت و دولت دینی شکل می‌گیرد، یعنی قرار بوده است که دین در ساحت اجتماعی آن جامعه جاری شود. چرا که دینداری در ساحت فردی، نیاز به برپایی یک حکومت دینی ندارد. مثل اینکه یک مسیحی می‌تواند در جمهوری اسلامی ایران مسیحی باشد و در خلوتش به شریعت و دین خود عمل کند، یا یک مسلمان در ایالات متحده آمریکا مسلمان باشد. با این توصیف، قاعدتا هدف از شکل‌گیری جمهوری اسلامی ایران این بوده است که بایدها و نبایدهای اسلام در ساحت اجتماعی جاری شود و آنطور که دین خودش را معرفی می‌کند، در نهایت کشوری دینی‌تر و اخلاقی‌تر نسبت به گذشته ساخته شود. توجه شود که شکل‌گیری جامعه دینی را به عنوان هدف اولیه‌ی پدید آمدن جمهوری اسلامی ایران مطرح می‌کنم، فارغ از اینکه اساسا این هدف درست است یا غلط. فرضمان این است که می‌خواستند جامعه‌ی اسلامی با تعاریف دینی خودشان شکل بدهند. اما امروز وقتی بعد از چهل‌ودو سال به جمهوری اسلامی ایران نگاه می‌کنیم، می‌بینم که نه تنها پیشرفتی در ساحت اجتماعی دین و شکل‌گیری جامعه اخلاق‌مدار شکل نگرفته است، که برعکس جامعه دین‌گریزتر هم شده است. امروز نه اقتصاد ایران مطابق تعاریف خودشان اسلامی‌ است، نه دروغ‌گویی کمتر شده، نه فساد کمتر شده و نه به صورت کلی جامعه اخلاق‌مدارتر شده است. به نظر من امروز ایران فقط در این سه مورد ظاهرا ساحت اجتماعی دین را شکل داده است: 📍حجاب اسلامی 📍 ممنوعیت فروش و استفاده از مشروبات الکلی 📍 برپایی مجالس و برنامه‌های دینی (مثل نماز جمعه، عزاداری معصومین، برنامه‌های رمضان و امثالهم) در واقع می‌بینیم که تمام دین‌محور بود این حکومت در ساحت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی صرفا به حفظ کردن این سه امر ظاهرا دینی گره خورده است. هرچند که در متن جامعه مردم به حجاب بی‌اعتقاد باشند، مشروبات الکلی مصرف کنند و خود مجالس مذهبی هم از معنا تهی شده باشند و صرفا به یک فستیوال یا شوی سالانه و ماهانه‌ی مسخ شده تبدیل شده باشند. بنابراین وقتی یک حکومت دینی، در تمام بخش‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و اخلاقی ناتوان بوده است، معلوم است راهی ندارد جز اینکه تا آخر پای حجاب اجباری و لزوم برگزاری مجالس مذهبی به هز طریقی بماند، چرا که اگر اینها را از جمهوری اسلامی ایران بگیری، چیزی از دینی بودنش باقی نمی‌ماند. #مجید_ترکابادی #دینداری #حکومت_دینی #جمهوری_اسلامی #حجاب_اجباری #هیئت #عزاداری #جامعه_اسلامی #اسلام #شیعه
. انگاری مترسک بودیم براش. مارو کاشته بود که کاشته‌هاش دور بمونه از نوک زدن کلاغ‌ها. ما هم خوش‌خیال که یارشیم، قرارشیم، تکیه‌گاهشیم، امیدشیم، سردی زمستون و خشکی تابستون رو تاب میاوردیم بالای سرش که نکنه یکی پیدا بشه چپ نگاه کنه بهش. می‌گفتیم ثمر میده دو روز دیگه لذتش رو می‌بریم، نصیبش برا ماست. #صبوری کردیم بالا سرش. صبوری کردیم بذرش بشه جوونه، جوونه‌هاش نهال بشن، نهالش درخت بشه، درختش شکوفه بده، شکوفه‌هاش میوه بشن. ولی همین که درختش دیگه برا خودش درختی شد و هراسش نبود از کلاغ و ملخ گذری، همینکه شاخه‌هاش قد کشیدن و تنه‌اش خورد به تنه‌ی چارتا درخت دیگه، انگاری یادش رفت ما یه‌لنگه‌پا وایسادیم به پاش که آفت نبینه. دل ساده. حالا دیگه زهوارمون در رفته، قدمون خم شده، لباسمون پوسیده، چهرمون چروکیده، حالا دیگه به چشمش نمیایم. #مترسک بودیم براش. عشقه دیگه... تو صبوری می‌کنی، یکی دیگه میوه‌اش رو می‌چینه. . #عکس_نوشت #صبر #عشق
. کاش عالَم دری داشت که می‌ش . کاش عالَم دری داشت که می‌شد از آن وارد جایی شد و بعد « در » را به سوی همه چیز دنیا بست. در را بست و بی‌خبر شد از همه دنیا. بعد آن طرفش ایوانی بود با یک صندلی چوبی که رویش می‌نشستی و از سیگار و چای با طعم هل لذت می‌بردی. بی‌آنکه چشم به راه آمدن کسی یا خبری باشی، بی‌آنکه کسی چشم‌انتظارت باشد. بی‌آنکه رفتن کسی غمگینت کند یا آمدنی خوشحالت کند. بی غم و اندوه و خوشحالی و شعف. بی‌خبری مطلق. آدم گاه‌گاه می‌رفت و در را پشت سرش می‌بست تا نفسی تازه کند. کاش دنیا دری داشت که به سوی جایی جز دنیا باز می‌شد. دری که می‌شد آن را به دنیا بست و مطمئن بود که آن‌طرفش دنیا نیست و مطمئن بود که هر وقت بخواهد می‌تواند برگردد. شاید هم دیگر باز نمی‌گشتی. حیف که آن طرف همه‌ی درهای دنیا، هنوز هم دنیاست. #دنیا #آسایش #رنج #امید
. بعدازظهر است و هنوز هیچ‌کس برای دادن رأی به حوزه نیامده است. گویا کسی قصد رای دادن ندارد. مسئولین به شدت نگران می‌شوند که اگر این اتفاق ادامه پیدا کند مشروعیت حکومت زیر سوال می‌رود. ناگهان، راس ساعت چهار عصر، هزاران نفر همزمان از خانه هایشان بیرون می‌آیند و به سمت مراکز رای گیری حرکت می کنند. حکومت خوشحال از اینکه توانسته مشروعیت خود را حفظ کند، شروع به شمارش آرا می‌کند. اما در کمال تعجب می‌بینند که اکثریت قاطع آرا نه به حزب راست، نه به حزب میانه رو و نه به حزب چپ تعلق دارد! بلکه بیش از هفتاد و پنج درصد آرا سفید هستند. این اتفاق به مراتب بدتر از زیرسوال رفتن حاکمیت بود. رئیس‌جمهور و دولت انتخابات را باطل اعلام می‌کنند و دوبارہ فراخوانی برای انتخابات مجدد می‌دهند. رئیس جمهور در تلویزیون ظاهر می‌شود و از مردم می‌خواهد سرنوشت خود را با رأی دادن رقم بزنند. انتخابات مجدد برگزار می‌شود، ولی این بار نتیجه بدتر است. هشتاد و سه درصد آرا سفید بودند و این اتفاق یک تنش جدی در میان اعضای حکومت بوجود می‌آورد. نظرات متعددی بین مسئولین در می‌گیرد و در پایان با وجود اینکه همه می‌دانند افرادی که رای سفید داده‌اند، هیچ عمل غیرقانونی انجام نداده‌اند، تصمیم گرفته می شود که دولت حکومت نظامی اعلام کند. 🔹کوتاه درباره‌ی ماجرای رمان #بینایی 🔹نوشته #ژوزه_ساراماگو 🔹 خواندن این کتاب در این روزها -حتی با وجود پایان ناامید کننده‌اش- خوشایند و جذاب است. .
. 🔹آخرش یک روز‌ همه چیز را رها می‌کنم و می‌روم. همه چیز، حتی خودم‌ را که چیز زیادی هم نیست. آنقدر می‌روم که دیگر هیچ کس یادش نیاید چند بار پیروز شده بودم، چندبار شکست خورده بودم، چند بار گریه کرده بودم، چند بار خندیده بودم، چندبار گفته بودم دوستت دارم و چند بار شنیده بودم دوستت دا.... رازی است در رفتن. در گم شدن. در نشناختن، در شناخته نشدن، در فراموش کردن، در به یاد نیامدن. می‌روم که به یاد نیایم. که وقتی مردم نامم را می‌شنوند، انگار که به نقطه‌ی کوچکی در دورها نگاه می‌کنند. ما همین حالا هم نقطه‌ی کوچکی در دور هستیم. همین حالا هم به یاد نمی‌آییم. دنیا، دنیای فراموشی است. . #مجید_ترکابادی #رفته_هایم #بیابان .
. چیزی گم شده است انگار. چیزی . چیزی گم شده است انگار. چیزی که معلوم نیست چیست، اما نبودنش پیداست. از خودت می‌پرسی، چرا کار می‌کنم؟ چرا می‌جنگم؟ چرا چیزهایی برایم مهم است؟ و فکر می‌کنی چیزی گم شده است انگار. چیزی شبیه زندگی. چیزی شبیه معنای زندگی در کودکی. که معنای گسترده‌ای نداشت، اما معنا داشت. معنایی به اندازه‌ی حس پیروزی از بردن در لی‌لی یا فوتبال با یک توپ پلاستیکی. معنایی به اندازه‌ی تلاش برای گرفتن نمره‌ی بیست در ثلث سوم. چیزی گم شده است انگار. چیزی که شبیه کار کردن نیست، شبیه پول نیست، شبیه مدرک دانشگاهی یا ازدواج نیست. چیزی که شبیه #زندگی است. همین روزها، بی‌خبر، همه چیز زندگی را رها می‌کنم و می‌روم که پیدایش کنم. می‌روم و زندگی را پیدا می‌کنم. چه با پای پیاده، چه یک ماشین قراضه. .
[ ورق بزنید، عکس دوم، دست‌های مادربزرگم و عیدی‌های نوروز ۱۳۹۵ ] . همیشه عیدی نوه‌های بزرگتر از ما بیشتر بود. اگر عیدی دختر عموی بزرگ از اسکناس پانصد تومانی شروع میشد تا اسکناس ده تومانی، عیدی ما نوه‌های کوچکتر از اسکناس صد تومانی شروع می‌شد. در آن حال و هوای کودکی منتظر این بودم که بالاخره من هم بزرگ شوم و عیدی‌هایم بیشتر شود. اما نمی‌دا‌ستم که هرچه بزرگتر می‌شویم، ذوق و شوقمان برای گرفتن عیدی کمتر می شود. ذوق و چشم انتظاری کودکانه و معصومانه از گرفتن چند اسکناس نو یا کادویی که نمی‌دانی چیست. ما بچه‌هایی که همیشه دوست داشتیم مهمانی تا صبح ادامه داشته باشد تا با پسردایی‌ها و پسرخاله‌ها و دختر خاله‌ها بازی کنیم، موقع عید بدمان نمی‌آمد آخر مهمانی زودتر برسد و زودتر عیدی‌هایمان را بگیریم و به خانه برگردیم تا اسکناس های نو را کنار هم، از بیشتر تا کمتر مرتب کنیم. بعد که عید تمام می‌شد، از هم‌کلاسی‌ها می‌پرسیدیم که تو چقدر عیدی گرفتی؟ و شاید اگر می‌دیدیم عدد عیدی‌هایش زیاد است، الکی پانصد تومان می گذاشتیم روی عیدی خودمان که کم نیاورده باشیم. حالا بزرگ تر شده‌ام و ذوق و شوقم برای گرفتن عیدی کم‌تر شده است. ذوقی نمانده‌است انگار. حالا بزرگتر شده‌ام و حاضرم تمام عیدی‌هایم را بدهم تا کمی از آن همه شوق و چشم انتظاری کودکانه برگردد. دلم تنگ شده برای عیدی گرفتن. برای ذوق کردن بعد از گرفتن عیدی. برای مرتب کردن اسکانس‌ها از بیشتر تا کمتر. برای خریدن لباس نو و خوشحالی پنهان از پوشیدنش. دلم برای #عید کودکی‌ها تنگ شده و انگار هرچه بزرگتر می‌شوم، دلتنگ تر می شوم. حالا بزرگ‌تر شده‌ایم و اصلا خبری از مهمانی شب عید نیست که آدم ببیند برای عیدی‌هایش ذوق می‌کند یا نه. که اگر بود هم من و بقیه‌ی نوه‌های فامیل، باید به بچه‌ها عیدی می‌دادیم. حالا بزرگتر شده‌ام. دنیاست دیگر.
. [ داشتم برای خودم ساز ناکوک . [ داشتم برای خودم ساز ناکوک می‌زدم که دیدم پرنده‌ها به هوای آب و دانه مهمان پنجره‌‌ی خانه شده‌اند. کمی با هم گفت‌وگو کردیم.] این روزها تماشای پرواز پرنده‌ای مرا خوشحال می‌کند.‌ و دیدن برگی که با باد می‌رود. و دیدن لبخند کودکی که کلمات را نمی‌داند. و شنیدن صدای باران حالم را خوب می‌کند. و صدای ساز. و استشمام عطری تازه. و دست‌های پدرم. و چشم‌های مادرم. این روزها به زیبایی‌های کوچک دنیا نگاه می‌کنم و از تماشایش لذت می‌برم. دنیا جزئیات زیبای زیادی دارد که باید لمسشان کرد، هرچند کلیتش چیز خاصی نیست. .
. تو اون بالا بودی. زیر پات چیزی نبود، توی آسمون بودی، اما توی خواب فکر می‌کردم که روی یه چیزی وایسادی. انگار پاهات رو گذاشتی روی هوا و قدم می‌زنی. من آویزون میله‌ها می‌شدم و خودم رو می‌کشوندم بالا. هرچی می‌اومدم بالاتر باز بهت نمی‌رسیدم. باز بهت نزدیک نمی‌شدم. انگار تو همونجا روی هواها ایستاده بودی، اما میله‌ها تموم نمی‌شدن. بعضی وقت‌ها دست هام ول می شدن و نزدیک بود که بیفتم. یه جوری بود که احساس می‌کردم اگر بیفتم، تا آخر دنیا می‌رم پایین. می‌ترسیدم که بیفتم. باز می‌اومدم بالاتر و باز نمی‌رسیدم. تلاشم بی‌فایده بود برای رسیدن به تو. تویی که روی هوا بودی. تویی که روی هیچی ایستاده بودی و از بالا به پایین نگاه می‌کردی. باد موهات رو پخش کرده بود و همه جای آسمون پر از موهای تو بود. انگار داشتی می‌خندیدی. انگار به من می‌خندیدی. انگار با خنده می‌گفتی بیا. می‌اومدم و نمی‌رسیدم. بعد انگار دست‌هام ول شدن و سقوط کردم. هرچی می‌اومدم پایین به جایی نمی‌رسیدم.از وسط میله‌ها می‌رفتم و پایین و تو هوا چرخ می‌خوردم. هنوز هم رو هوام. انگار امروز از صبح که از خواب بیدار شدم، هنوز در حال سقوطم. هنوز دارم می‌رم پایین. و تو روی هوا، روی هیچی وایسادی‌. انگار داری می‌خندی. موهات همه جای آسمون پخش شده. چه خواب طولانی‌ای شده. . #مجید_ترکابادی #عکس_نوشت #بداهه_نویسی
Load More... Follow on Instagram

درباره من

من یعنی « مجید ترکابادی » جوانکی هستم که گاهی عکس می‌گیرم و گاهی چیزی می‌نویسم. ارشد مدیریت تکنولوژی خوانده‌ام در دانشگاه تهران و چند سالی است در کار و بار دیجیتال مارکتینگ هستم. یک مجموعه غزل به نام « از تو چه پنهان » مرتکب شده‌ام که انتشارات سوره مهر آن را به چاپ رسانده. در شبکه‌های اجتماعی دنبالم کنید، فرار نمی‌کنم.
همه‎ی نوشته‎های این سایت متعلق به نویسنده است